5 فَا خْمِي غَا عْذُوْغ مَسِيدُوْنْيَا اَغَارْوم د اَسغ، قَا نش عَاذ اَذ د كّغ سّنِّي خ مَسِيدُوْنْيَا.
منْبَعْد إِ مَانَايَا، يعوّڒ بُوْلُس اَذ يسَفَر غَار لْقُدْس، أَذ يكّ خ لْإِقْلِيم ن مَاسِدُوْنْيَا ذ لْإِقْلِيم ن ؤُخَايَا. ينَّا: خْمِي غَا اَوْضغ ذِنِّي، ئِتْخصَّا-ٱيِي عَاوذ اَذ رَاحغ غَار ثنْدِينْت ن رُوْمَا!
لِأَنَّا ڒْمُوْمِنِين إِي يدْجَان ذِي جْوَايه ن مَسِيدُوْنْيَا ذ وخَايَا تخْسن اَذ عَاوْنن يپُـوْبْرِيثن إِي يدْجَان جَار ڒْمُوْمِنِين صَّالِحِين ذِي ثنْدِينْت ن لْقُدْس.
مڒَا أُو لَابُد اَذ رَاحغ ؤُڒَا ذ نش، أَكِذِي رَاحن.
لَّا، قَا عْڒَاين اَغَارْوم د اَسغ مڒَا يخس أَربِّـي. يِنِّي إِي ذِي يدْجَا تَّكبُّر اَثن سّْنغ نش. مَاشِي اَثن سّْنغ مِين قَّارن؛ لَّا، أَثن سّْنغ مَا ذَايْسن شَان جّْهذ مَا لَّا.