14 لِأَنَّا مڒَا ࢲُّوْدْجغ س لُّغَا رُوْحِيَا، أَرُّوْح ينُو يتْࢲَادْجَا وَلَكِن ڒَعْقڒ ينُو وَار يسْتنْفِيع شَا.
س مَانَاينِّي، ونِّي يسَّاوَاڒن س لُّغَاث رُوْحِيَاث يتْخصَّا-يَاس اَذ يࢲَّادْجْ حمَا اَذ يسْتَرْجم مِين يقَّار.
إِنَّمَا، مڒَا سِّيوْڒغ اَك جْمَاعث ن ڒْمُوْمِنِين غِير س خمْسَا ن وَاوَاڒن اَتَاف اَذَايِي فهّْمن حْسن زِي مڒَا سِّيوْڒغ س عشْرَاڒَاف ن وَاوَاڒن س يِجّن ن لُّغَا رُوْحِيَا.
شُوْف، ونِّي يسَّاوَاڒن س لُّغَا رُوْحِيَا، مَا يسَّاوَاڒ اَك يِوْذَان؟ لَّا، ئِسَّاوَاڒ اَك أَربِّـي. وَار ذِنِّي حَدّ إِي ذَاس يفهّْمن، ئِقَّار ثِمسْڒَايِين س أَرُّوْح يقدّْسن ذَايْسنْت ڒْمَعْنَاث ينُوْفَّرن.