12 س مَانَايَا ونِّي ؤُمِي يتْغِيڒ-اَس قَا يبدّ وَار يوطِّي شَا، ئِتْخصَّا-يَاس اَذ د يَارّ ڒْبَاڒ نّس.
أَرّم-د ڒْبَاڒ نْوم إِ مَامّش تسْڒَام. ونِّي يدْجَان غَارس يتْمَارْنِي-يَاس. وَلَكِن ونِّي وَار غَار يدْجِي شَا، يتْوَاكْسِي-يَاس ؤُڒَا ذ مِين ذَاس يتْغِير غَارس."
وَاه، نِثنْتِي تْوَاقسّنْت سّنِّي وَامِي وَار ؤُمِيننْت شَا؛ شك ثقِّيمذ ذِنِّي وَامِي ثُوْمْنذ. وَلَكِن وَار تْسمْغَار شَا يخف نّش؛ لَّا، ݣّْوذ!
ئِجّن مڒَا يتْغِير-اَس يسّن، لَّا وَار يسِّين شَا. عَاذ يتْخصَّا-يَاس اَذ يسّن.
أَرّم-د ڒْبَاڒ نْوم ؤُڒَا ذ يجّن مَا يزمَّر اَكنِّيو يسْخَرْوض س لْفلْسَفَا نِغ س وغدَّاڒ نِّي يخْوَان عْلَاحْسَاب تَّقَالِيد ن بْنَاذم نِغ عْلَاحْسَاب لْقَوَانِين يقْذِيمن ن دُّنشْت-أَ قَا مَاشِي عْلَاحْسَاب لْمَسِيح.
إِذن آي يمْعِيزّن ينُو، كنِّيو ثسّْنم مَانَايَا، حْضَاث يخف نْوم بَاش وَار كنِّيو يتَاوِي شَا لْغَلَط ن لْمُفْسِدِين اَذ د توْضَام زِي دْسَاس نْوم.