مزامیر 77:3 - کتاب مقدس - ترجمه کلاسیک بازنگری شده

³ خدا را یاد می‌کنم و پریشان می‌شوم. تفکّر می‌نمایم و روح من متحیّر می‌گردد، سلاه.

هزارۀ نو

³ خدا را یاد می‌کنم و می‌نالم؛ تأمل می‌کنم و روحم بیهوش می‌شود. سِلاه

Persian Old Version

³ خدا را یاد میکنم و پریشان میشوم. تفکر مینمایم و روح من متحیر میگردد، سلاه.

کتاب مقدس، ترجمۀ معاصر

³ خدا را به یاد می‌آورم و از حسرت می‌نالم. به فکر فرو می‌روم و پریشان می‌شوم.

مژده برای عصر جدید

³ خدا را یاد می‌کنم و آه می‌کشم. زمانی که به فکر فرو می‌روم، مأیوس می‌شوم.

مژده برای عصر جدید - ویرایش ۲۰۲۳

³ خدا را یاد می‌کنم و آه می‌کشم. وقتی به فکر فرو می‌روم، مأیوس می‌شوم.

مزامیر 77:3 ပူးပေါင်းရင်းမြစ်များ

پیدایش 37:35

و همه پسران و همه دخترانش به تسلی او برخاستند. اما تسلی نپذیرفت و گفت: «سوگوار نزد پسر خود به گور فرود می‌روم.» پس پدرش برای او همی گریست.

ایّوب 15:11

آیا تسلی‌های خدا برای تو کم است و کلام ملایم با تو؟

ایّوب 31:23

زیرا که هلاکت از خدا برای من ترس می‌بود و به خاطر شوکت او توانایی نداشتم.

ایّوب 6:4

زیرا تیرهای قادر مطلق در درون من است. و روح من زهر آنها را می‌آشامد، و ترسهای خدا بر من صف‌آرایی می‌کند.

ایّوب 7:11

پس من نیز دهان خود را نخواهم بست. از تنگی روح خود سخن می‌رانم، و از تلخی جانم شکایت خواهم کرد.

مزامیر 42:11

‌ای جان من چرا خم شده و چرا در من پریشان گشته‌ای؟ بر خدا امید دار، زیرا که او را باز حمد خواهم گفت، که نجات روی من و خدای من است.

مزامیر 42:5

‌ای جان من، چرا خم شده‌ای و چرا در من پریشان گشته‌ای؟ بر خدا امید دار زیرا که او را برای نجات خود باز حمد خواهم گفت.

مزامیر 43:5

‌ای جان من، چرا خم شده‌ای؟ و چرا در من پریشان گشته‌ای؟ امید بر خدا دار. زیرا که او را باز حمد خواهم گفت، که نجات روی من و خدای من است.

مزامیر 50:15

پس در روز تنگی مرا بخوان تا تو را خلاصی دهم و مرا تمجید بنمایی.»

مزامیر 61:2

از کرانه‌های جهان تو را خواهم خواند، هنگامی که دلم بیهوش می‌شود، مرا به صخره‌ای که از من بلندتر است، هدایت نما.

غزل غزلها 3:1

شبانگاه در بستر خود او را که جانم دوست می‌دارد طلبیدم. او را جستجو کردم، اما نیافتم.

اِشعیا 26:16

‌ای خداوند، ایشان در حین تنگی، تو را خواهند طلبید. و چون ایشان را تنبیه نمایی، دعاهای مخفیانه خواهند ریخت.

اِرمیا 17:17

برای من باعث ترس مباش، که در روز بلا پناهگاه من تو هستی.

سوگنامه 3:17

تو جان مرا از سلامتی دور انداختی و من سعادتمندی را فراموش کردم.

سوگنامه 3:39

پس چرا انسان تا زنده است و آدمی به خاطر سزای گناهان خویش شکایت کند؟