مزامیر 21:7 - کتاب مقدس - ترجمه کلاسیک بازنگری شده

⁷ زیرا که پادشاه بر خداوند توکّل می‌دارد، و به رحمت خدای متعال جنبش نخواهد خورد.

هزارۀ نو

⁷ زیرا که پادشاه بر خداوند توکل می‌دارد؛ و از محبت آن متعال جنبش نخواهد خورد.

Persian Old Version

⁷ زیرا که پادشاه برخداوند توکل میدارد، و به رحمت حضرت اعلی جنبش نخواهد خورد.

کتاب مقدس، ترجمۀ معاصر

⁷ پادشاه بر خداوند توکل دارد. محبت خدای متعال او را از لغزیدن حفظ خواهد کرد.

مژده برای عصر جدید

⁷ پادشاه به خداوند متعال اعتماد دارد و به‌خاطر محبّت پایدار او پیوسته در امان خواهد بود.

مژده برای عصر جدید - ویرایش ۲۰۲۳

⁷ پادشاه به خداوند متعال اعتماد دارد و به‌خاطر محبّت پایدار او پیوسته استوار خواهد بود.

مزامیر 21:7 ပူးပေါင်းရင်းမြစ်များ

مزامیر 13:5

و امّا من به رحمت تو توکّل می‌دارم؛ دل من در نجات تو شادی خواهد کرد.

مزامیر 16:8

خداوند را همیشه پیش روی خود می‌دارم. چونکه به ‌دست راست من است، جنبش نخواهم خورد.

مزامیر 18:2

خداوند صخره من است و پناهگاه و نجات‌دهنده من. خدایم صخره من است که در او پناه می‌برم. سپر من و شاخ نجاتم و قلعه بلند من.

مزامیر 26:1

ای خداوند مرا داد بده، زیرا که من در کمال خود رفتار نموده‌ام و بر خداوند توکّل داشته‌ام، پس نخواهم لغزید.

مزامیر 45:3

‌ای دلاور، شمشیر خود را بر ران خود ببند، یعنی جلال و شوکت خویش را.

مزامیر 61:4

در خیمه تو ساکن خواهم بود تا به ابد. زیر سایه بالهای تو پناه خواهم برد، سلاه.

مزامیر 72:17

نام او تا به ابد باقی خواهد ماند. اسم او چون آفتاب دوام خواهد داشت. آدمیان در او برای یکدیگر برکت خواهند خواست و همه ملّتهای زمین او را خوشبخت خواهند خواند.

مزامیر 9:2

در تو شادی و وجد خواهم نمود؛ نام تو را ای متعال خواهم سرایید.

مزامیر 91:2

درباره خداوند می‌گویم که او پناهگاه و قلعه من است و خدای من که بر او توکّل دارم.

دانیال 7:14

و سلطنت و جلال و پادشاهی به او داده شد تا همه قوم‌ها و ملتها و زبانها او را خدمت نمایند. سلطنت او سلطنت جاودانی و بی‌زوال است و پادشاهی او قطع نخواهد شد.

مَتّی 27:43

بر خدا توکّل نمود. پس خدا اکنون او را نجات دهد اگر به او رغبت دارد، زیرا گفت: 'پسر خدا هستم!'»

عبرانیان 2:13

و نیز: «من بر او توکّل خواهم نمود.» و نیز: «اینک من و فرزندانی که خدا به من عطا فرمود.»

۱سموئیل 30:6

داوود بسيار پریشان بود، زيرا که قوم می‌گفتند که او را سنگسار کنند، چون جان تمامی قوم هر يک برای پسران و دختران خويش بسيار تلخ شده بود. اما داوود خويشتن را از يهوه، خدای خود، تقويت نمود.