اِرمیا 13:17 - کتاب مقدس - ترجمه کلاسیک بازنگری شده

¹⁷ و اگر این را نشنوید، جان من در خفا به خاطر تکبّر شما گریه خواهد کرد و چشم من زارزار گریسته، اشکها خواهد ریخت، از این جهت که گله خداوند به اسیری برده شده است.

هزارۀ نو

¹⁷ اما اگر گوش فرا ندهید، جان من در خلوت به سبب تکبّرتان خواهد گریست، و دیدگانم زاری خواهد کرد و اشکها خواهد ریخت، زیرا گَلۀ خداوند به اسیری برده خواهد شد.

Persian Old Version

¹⁷ واگر این را نشنوید، جان من در خفا بهسبب تکبرشما گریه خواهد کرد و چشم من زارزار گریسته، اشکها خواهد ریخت از این جهت که گله خداوندبه اسیری برده شده است.

کتاب مقدس، ترجمۀ معاصر

¹⁷ اگر گوش نکنید، به سبب غرور شما در خفا خواهم گریست و اشک خواهم ریخت، چون قوم خداوند به اسارت برده می‌شوند.

مژده برای عصر جدید

¹⁷ اگر گوش ندهید، به‌خاطر غرور شما در خفا خواهم گریست. برای قوم خدا که به اسارت رفته‌اند به سختی خواهم گریست و اشک خواهم ریخت.

مژده برای عصر جدید - ویرایش ۲۰۲۳

¹⁷ اگر گوش ندهید، به‌خاطر غرور شما در خفا خواهم گریست. برای قوم خدا که به اسارت رفته‌اند، به تلخی خواهم گریست و اشک خواهم ریخت.

اِرمیا 13:17 ပူးပေါင်းရင်းမြစ်များ

مزامیر 119:136

نهرهای آب از چشمانم جاری است، زیرا که شریعت تو را نگاه نمی دارند.

مزامیر 80:1

ای شبان اسرائیل، بشنو! ای که یوسف را مثل گلّه هدایت می‌کنی! ای که بر کروبین جلوس نموده‌ای، ظهور فرما!

اِشعیا 63:11

آنگاه دوران قدیم و موسی و قوم خویش را به یاد آورد، و گفت: کجاست آنکه ایشان را با شبان گله خود از میان دریا عبور داد؟ و کجا است آنکه روح قدوس خود را در میان ایشان نهاد؟

اِرمیا 14:17

«پس این کلام را به ایشان بگو: ”چشمان من شبانه‌روز اشک می‌ریزد و آرامی ندارد، زیرا که آن دوشیزه، یعنی دختر قوم من به جراحتی بزرگ و ضربه‌ای بی‌نهایت سخت شکسته شده است.

اِرمیا 15:17

در مجلس عشرت کنندگان ننشستم و شادی ننمودم. به خاطر دست تو به تنهایی نشستم، زیرا که مرا از خشم پر ساختی.

اِرمیا 17:16

و اما من از بودن شبان برای تو سر باز نزدم، و تو می‌دانی که روز بلا را نخواستم. آنچه از لبهایم بیرون آمد به حضور تو آشکار بود.

اِرمیا 22:5

اما اگر این سخنان را نشنوید، خداوند می‌گوید که به ذات خود قسم خوردم که این خانه خراب خواهد شد.

اِرمیا 23:1

خداوند می‌گوید: «وای بر شبانانی که گله مرتع مرا هلاک و پراکنده می‌سازند.»

اِرمیا 23:2

بنابراین، یهوه خدای اسرائیل درباره شبانانی که قوم مرا می‌چرانند، چنین می‌گوید: «شما گله مرا پراکنده ساخته و رانده‌اید و به آنها توجه ننموده‌اید. پس خداوند می‌گوید: اینک من مجازات بدی کارهای شما را بر شما خواهم رسانید.

اِرمیا 9:1

کاش که سر من آب می‌بود و چشمانم چشمه اشک. تا روز و شب برای کشتگان دختر قوم خود گریه می‌کردم.

سوگنامه 1:16

به خاطر این چیزها گریه می‌کنم. از چشم من، از چشم من اشک می‌ریزد، زیرا تسلی دهنده و تازه کننده جانم از من دور است. پسرانم هلاک شده‌اند، زیرا که دشمن، غالب آمده است.

سوگنامه 1:2

شبانگاه زارزار گریه می‌کند، و اشکهایش بر گونه‌هایش می‌باشد. از تمامی عاشقانش برای او تسلی دهنده‌ای نیست. همه دوستانش به او خیانت ورزیده، دشمن او شده‌اند.

سوگنامه 1:9

نجاست او در دامنش می‌باشد و آخرت خویش را به یاد نمی‌آورد. و به طوری عجیب پست گردیده، برای وی تسلی دهنده‌ای نیست. «ای یهوه، فلاکتم را ببین، زیرا که دشمن پیروز گشته است!»

سوگنامه 2:18

دل ایشان نزد خداوند فریاد برآورده، می‌گوید: ای دیوار دختر صهیون، شبانه‌روز مثل رود اشک بریز و خود را آرامی مده و دیدگان بر هم مگذار!

سوگنامه 3:48

به خاطر هلاکت دختر قوم من، نهرهای آب از چشمانم می‌ریزد.

حزقیال 24:16

«ای پسر انسان، اینک من آرزوی چشمانت را به ناگاه از تو خواهم گرفت. ماتم و گریه منما و اشک از چشمت جاری نشود.

حزقیال 34:31

و خداوند یهوه می‌گوید: شما‌ ای گله من، و ‌ای گوسفندان مرتع من، شما انسان هستید و من خدای شما می‌باشم.»

حزقیال 36:38

مانند گله‌ای برای امور مقدس، و مانند گلۀ اورشلیم در ایام عید، به همین‌گونه شهرهای خراب از گله‌های آدمیان مملو خواهد شد. آنگاه ایشان خواهند دانست که من یهوه هستم.»

حزقیال 9:4

و خداوند به او گفت: «از میان شهر، یعنی از میان اورشلیم بگذر و بر پیشانی کسانی که به خاطر همه کارهای زشتی که در آن کرده می‌شود، آه و ناله می‌کنند، نشان بگذار.»

مَلاکی 2:2

یهوه صِبایوت می‌گوید که اگر نشنوید و آن را در دل خود جا ندهید تا اسم مرا حرمت نمایید، من بر شما لعنت خواهم فرستاد و بر برکات شما لعنت خواهم کرد، بلکه آنها را لعنت کرده‌ام، چونکه آن را در دل خود جا ندادید.

۱سموئیل 15:11

«پشيمان شدم که شائول را پادشاه ساختم، زيرا از پيروی من برگشته، کلام مرا به جا نياورده است.» و سَموئيل خشمناک شده، تمامی شب نزد خداوند فرياد برآورد.

۱سموئیل 15:35

سَموئيل تا روز وفاتش ديگر به دیدن شائول نيامد، اما برای شائول ماتم می‌گرفت. و خداوند پشيمان شده بود که شائول را بر اسرائيل پادشاه کرده بود.