اِشعیا 64:7 - کتاب مقدس - ترجمه کلاسیک بازنگری شده

⁷ و کسی نیست که اسم تو را بخواند یا خویشتن را برانگیزد تا به تو بچسبد، زیرا که روی خود را از ما پوشیده‌ای و ما را به ‌سبب گناهان ما گداخته‌ای.

هزارۀ نو

⁷ کسی نیست که نام تو را بخواند، یا خویشتن را برانگیزد تا به تو تمسک جوید، زیرا که روی خود را از ما نهان کرده‌ای، و ما را به سبب گناهانمان گداخته‌ای.

Persian Old Version

⁷ و کسی نیست که اسم تو رابخواند یا خویشتن را برانگیزاند تا به تو متمسک شود زیرا که روی خود را از ما پوشیدهای و ما رابهسبب گناهان ما گداختهای.

کتاب مقدس، ترجمۀ معاصر

⁷ کسی نیست که دست دعا به سوی تو دراز کند و از تو یاری خواهد. تو روی خود را از ما برگردانیده‌ای و به سبب گناهانمان، ما را ترک کرده‌ای.

مژده برای عصر جدید

⁷ کسی برای دعا به حضور تو نمی‌‌آید و هیچ‌کس از تو کمک نمی‌خواهد. تو خود را از ما مخفی، و ما را به‌خاطر گناهانمان ترک کرده‌ای.

مژده برای عصر جدید - ویرایش ۲۰۲۳

⁷ کسی نیست که نام تو را بخواند و هیچ‌کس از تو کمک نمی‌خواهد. تو روی خود را از ما گردانده‌ای و ما را در چنگ گناه رها کرده‌ای.

اِشعیا 64:7 ပူးပေါင်းရင်းမြစ်များ

ایّوب 10:9

به یادآور که مرا مثل سفال ساختی و آیا مرا به غبار برمی‌گردانی؟

ایّوب 8:4

چون فرزندان تو به او گناه ورزیدند، ایشان را به ‌دست عصیان ایشان تسلیم نمود.

مزامیر 100:3

بدانید که یهوه خداست؛ او ما را آفرید و ما از آنِ او هستیم. ما قوم او هستیم و گوسفندان مرتع او.

مزامیر 14:4

آیا همه گناهکاران بی‌معرفت هستند که قوم مرا می‌خورند چنانکه نان می‌خورند؟ و خداوند را نمی‌خوانند؟

خروج 32:12

چرا مصريان اين سخن گويند که ايشان را برای بدی بيرون آورد، تا ايشان را در کوه‌ها بکشد، و از روی زمين تلف کند؟ پس از شدت خشم خود برگرد، و از اين قصد بدی قوم خويش بازگشت فرما.

اِشعیا 1:15

هنگامی که دستهای خود را دراز می‌کنید، چشمان خود را از شما خواهم پوشانید و چون دعای بسیار می‌کنید، مقبول نخواهم نمود، زیرا که دستهای شما پر از خون است.

اِشعیا 27:5

یا به قوتِ من می‌چسبید تا با من صلح بکند؛ با من صلح بکند.

اِشعیا 45:9

وای بر کسی‌ که با سازنده خود چون سفالی با سفالهای زمین دشمنی نماید. آیا کوزه به کوزه‌گر بگوید: ”چه چیز را ساختی؟“ یا ساخته شده به تو درباره تو بگوید که ”کوزه تو دسته ندارد؟“

اِشعیا 50:2

چون آمدم، چرا کسی نبود؟ و چون ندا کردم، چرا کسی جواب نداد؟ آیا دست من کوتاه شده که نتواند نجات دهد؟ یا در من قدرتی نیست که رهایی دهم؟ اینک به توبیخ خود دریا را خشک می‌کنم و رودها را بیابان می‌سازم که ماهی آنها از بی‌آبی متعفن شود و از تشنگی بمیرد.

اِشعیا 54:8

خداوند قیّم تو می‌گوید: «به جوشش غضبی خود را از تو برای لحظه‌ای پوشانیدم، اما به نیکویی جاودانی بر تو رحمت خواهم فرمود.

اِشعیا 56:4

زیرا خداوند درباره خواجه​هایی که سبّت‌های مرا نگاه دارند و آنچه را که من خوش دارم، انتخاب نمایند و به عهد من بچسبند، چنین می‌گوید:

اِشعیا 57:17

به خاطر گناه طمع وی غضبناک شده، او را زدم، روی خود را مخفی ساخته، خشم نمودم و او به راه دل خود رو گردانیده، برفت.

اِشعیا 59:16

و او دید که کسی نبود و تعجب نمود که شفاعت کننده‌ای وجود نداشت. از این جهت بازوی وی برای او نجات آورد و عدالت او وی را دستگیری نمود.

اِشعیا 59:2

لیکن خطایای شما در میان شما و خدای شما حایل شده است و گناهان شما روی او را از شما پوشانیده است تا نشنود.

اِشعیا 59:4

کسی به عدالت دعوی نمی‌کند و هیچ کس به صداقت داوری نمی‌نماید. به بطالت توکل دارند و به دروغ صحبت می‌نمایند. به ظلم حامله شده، شرارت را می‌زایند.

اِشعیا 63:16

به راستی که تو پدر ما هستی، اگر‌چه ابراهیم ما را نشناسد، و اسرائیل ما را به جا نیاورد. اما تو، ‌ای یهوه، تو پدر ما و قیّم ما هستی و نام تو از ازل می‌باشد.

اِرمیا 9:7

بنابراین یهوه صِبایوت چنین می‌گوید: «اینک من ایشان را به کوره گذاشته، امتحان خواهم نمود. زیرا به‌ خاطر دختر قوم خود چه توانم کرد؟

حزقیال 22:30

و من در میان ایشان کسی را جُستم که دیوار را بنا نماید و برای این سرزمین به حضور من در شکاف بایستد تا آن را ویران نسازم، اما کسی را نیافتم!

حزقیال 24:11

پس آن را بر زغالهایش خالی بگذار تا داغ شده، مسش سوخته گردد و نجاستش در آن ذوب گردد و زنگش نابود گردد.

هوشع 5:15

من روانه شده، به مکان خود خواهم برگشت تا ایشان به عصیان خود اعتراف نموده، روی مرا بطلبند. در تنگی خود صبح زود مرا خواهند طلبید.

هوشع 7:14

و از دل خود نزد من فریاد نمی‌نمایند، بلکه بر بسترهای خود شیون می‌کنند. برای روغن و شراب جمع شده، بر من فتنه می‌انگیزند.

هوشع 7:7

تمامی ایشان مثل تنوری داغ شده‌اند، داوران خویش را می‌بلعند و همه پادشاهان ایشان می‌افتند و در میان ایشان کسی نیست که مرا بخواند.

مَلاکی 1:6

«پسر، پدر خود و غلام، آقای خویش را احترام می‌نماید. پس اگر من پدر هستم، حرمت من کجا است؟ و اگر من آقا هستم، هیبت من کجا است؟ یهوه صِبایوت به شما صحبت می‌کند. ای کاهنانی که اسم مرا حقیر می‌شمارید و می‌گویید ”چگونه اسم تو را حقیر شمرده‌ایم؟“

مَلاکی 2:10

آیا تمامی ما را یک پدر نیست و آیا یک خدا ما را نیافریده است؟ پس چرا عهد پدران خود را بی‌حرمت نموده، به یکدیگر خیانت می‌ورزیم؟