عِزرا 10:1 - کتاب مقدس - ترجمه کلاسیک بازنگری شده

¹ پس چون عِزرا دعا و اعتراف می‌نمود و گریه‌کنان پیش خانه خدا رو به زمین نهاده بود، گروه بسیار عظیمی از مردان و زنان و کودکان اسرائیل نزد او جمع شدند، زیرا قوم زارزار می‌گریستند.

هزارۀ نو

¹ چون عِزرا دعا و اعتراف می‌کرد و گریه‌کنان نزد خانۀ خدا روی بر خاک نهاده بود، گروهی بسیار عظیم از مردان و زنان و کودکان اسرائیل نزد وی گرد آمدند، زیرا قوم زار زار می‌گریستند.

Persian Old Version

¹ پس چون عزرا دعا و اعتراف مینمود وگریهکنان پیش خانه خدا رو به زمین نهاده بود، گروه بسیار عظیمی از مردان و زنان واطفال اسرائیل نزد وی جمع شدند، زیرا قوم زارزار میگریستند.

کتاب مقدس، ترجمۀ معاصر

¹ همان‌طور که عِزرا در مقابل خانهٔ خدا روی بر زمین نهاده بود و گریه‌کنان دعا و اعتراف می‌کرد، عدۀ زیادی از مردان و زنان و اطفال اسرائیلی نیز دورش جمع شدند و با او گریه کردند.

مژده برای عصر جدید

¹ وقتی عزرا به حالت دعا در مقابل معبد بزرگ خم شده بود و با گریه به این گناهان اعتراف می‌کرد، گروه کثیری از قوم اسرائیل، مردان و زنان و کودکان، همه دور او جمع شده بودند و به تلخی گریه می‌کردند.

مژده برای عصر جدید - ویرایش ۲۰۲۳

¹ هنگامی‌که عِزرا به حالت دعا در مقابل معبدِ بزرگ خم شده بود و با گریه به این گناهان اعتراف می‌کرد، گروه کثیری از قوم اسرائیل، مردان و زنان و کودکان همه دور او جمع شده بودند و به تلخی می‌گریستند.

عِزرا 10:1 ပူးပေါင်းရင်းမြစ်များ

۱پادشاهان 8:30

و التماس بنده​ات و قوم خود اسرائیل را که به سوی این مکان دعا می‌نمایند، بشنو و از مکان سکونت خود، یعنی از آسمان بشنو و چون شنیدی، عفو نما.

۱پادشاهان 9:3

و خداوند وی را گفت: «دعا و التماس تو را که به حضور من کردی، قبول نمودم، و این خانه‌ را که بنا نمودی تا نام من در آن تا به ابد نهاده شود، تقدیس نمودم و چشمان و دل من همیشه اوقات در آن خواهد بود.

۲تواریخ 20:13

و تمامی یهودا با کودکان و زنان و پسران خود به حضور خداوند ایستاده بودند.

۲تواریخ 20:9

”حینی که بلا یا شمشیر یا محکومیت یا وبا یا قحطی بر ما فرود آید و ما پیش روی این خانه و پیش روی تو، زیرا که اسم تو در این خانه ساکن است، بایستیم و در وقت تنگی خود نزد تو التماس نماییم، آنگاه قبول فرموده، نجات بده.“

عِزرا 10:6

و عِزرا از پیش روی خانه خدا برخاسته، به حجره یِهوحانان پسر اِلیاشیب رفت و نان نخورده و آب ننوشیده، به آنجا رفت، زیرا که به خاطر تقصیر اسیران ماتم گرفته بود.

نِحِمیا 1:4

و چون این سخنان را شنیدم، نشستم و گریه کرده، روزهایی چند ماتم داشتم و به حضور خدای آسمانها روزه گرفته، دعا نمودم.

نِحِمیا 1:6

گوشهای تو متوجه و چشمانت گشوده باشد تا دعای بنده خود را که من در این وقت نزد تو روز و شب درباره بندگانت قوم اسرائیل می‌نمایم، قبول فرمایی. من به گناهان قوم اسرائیل که به تو ورزیده‌ایم، اعتراف می‌نمایم، زیرا که هم من و هم خاندان پدرم گناه کرده‌ایم.

نِحِمیا 10:28

و سایر قوم و کاهنان و لاویان و دربانان و سرایندگان و نتینیم و همه کسانی که خویشتن را از اهالی ممالک خود به پیروی از تورات خدا جدا ساخته بودند، با زنان و پسران و دختران خود، یعنی همه صاحبان معرفت و فهم،

نِحِمیا 8:9

و نِحِمیا که والی بود، و عِزرای کاهن و کاتب و لاویانی که قوم را می فهمانیدند، به تمامی قوم گفتند: «امروز برای یهوه خدای شما روز مقدس است. پس نوحه‌گری منمایید و گریه مکنید.» زیرا تمامی قوم، چون کلام تورات را شنیدند، گریستند.

مزامیر 119:136

نهرهای آب از چشمانم جاری است، زیرا که شریعت تو را نگاه نمی دارند.

مزامیر 32:5

به گناه خود نزد تو اعتراف کردم و جرم خود را مخفی نداشتم. گفتم: «عصیان خود را نزد خداوند اقرار می کنم.» پس تو جرم گناهم را عفو کردی، سلاه.

اِرمیا 13:17

و اگر این را نشنوید، جان من در خفا به خاطر تکبّر شما گریه خواهد کرد و چشم من زارزار گریسته، اشکها خواهد ریخت، از این جهت که گله خداوند به اسیری برده شده است.

اِرمیا 9:1

کاش که سر من آب می‌بود و چشمانم چشمه اشک. تا روز و شب برای کشتگان دختر قوم خود گریه می‌کردم.

دانیال 9:20

و چون من هنوز سخن می‌گفتم و دعا می نمودم و به گناهان خود و گناهان قوم خویش اسرائیل اعتراف می‌کردم و التماسهای خود را برای کوه مقدس خدایم به حضور یهوه خدای خویش بیان می‌داشتم،

هوشع 14:2

با خود سخنان گرفته، به سوی خداوند بازگشت نمایید و او را گویید: «گناه را به تمامی ببخش، و ما را به لطف قبول فرما، پس گوساله‌های لبهای خویش را تقدیم خواهیم نمود.

زَکریا 12:10

و بر خاندان داوود و بر ساکنان اورشلیم روح فیض و التماسها را خواهم ریخت و بر من که نیزه زده‌اند، خواهند نگریست و برای من مثل نوحه گری که برای پسر یگانه خود نوحه می‌خواند، سوگواری خواهند نمود و مانند کسی ‌که برای نخست‌زاده خویش ماتم گیرد، برای من ماتم تلخ خواهند گرفت.

مَتّی 3:6

و به گناهان خود اعتراف کرده، در اُردن از وی تعمید می‌یافتند.

لوقا 19:41

و چون نزدیک شده، شهر را نگاه کرد، بر آن گریان گشته

اعمال رسولان 10:30

کُرنِلیوس گفت: «چهار روز قبل از این، تا این لحظه روزه‌دار می‌بودم؛ و در ساعت نهم در خانهٔ خود دعا می‌کردم که ناگاه شخصی با لباس نورانی پیش من بایستاد

اعمال رسولان 21:5

و چون آن روزها را به سر بردیم، روانه گشتیم و همه با زنان و کودکان تا بیرون شهر ما را بدرقه نمودند و به کناره دریا زانو زده، دعا کردیم.

رومیان 9:2

که مرا غمی بزرگ و در دلم اضطراب دائمی است.

تثنیه 31:12

قوم را از مردان و زنان و کودکان و غريبانی که در دروازه‌های تو باشند، جمع کن تا بشنوند و تعليم يافته، از يهوه خدای شما بترسند و به عمل نمودن تمامی سخنان اين تورات هوشيار باشند.

یوشع 7:6

یوشَع و مشايخ اسرائيل جامه خود را چاک زده، پيش صندوق خداوند تا شامگاه رو به زمين افتادند، و خاک به‌ سرهای خود پاشيدند.

یوشع 8:35

از هر چه موسی ‌امر فرموده بود، حرفی نبود که یوشَع به حضور تمام جماعت اسرائيل با زنان و کودکان و غريبانی که در ميان ايشان می‌رفتند، نخواند.