1 নাত্নে অৗ ভৗইদো, উ কাল এবা উ সময়নি বিষিনায় হেঙান সুক নিগিনি তংচা।
জিখৗমায় উম্রা জৈতুন হৗচুৰ পিৰায় আম্বাকতোঙায়, শিষ্যদো অৗকৗৰচৗপসা উনি খৗতৗইঙা লৗইমৗন সৗঙৌ, “ইদো বিবা সায়ঙা? আৰা নৗং বালফানি আৰা ই জগত বুসুন্নি চিন্ন উতুং? উৱো নিঙা দুন।”
“উ দিন আৰা সমায় সাকসাবা দাসমাঞ্চা, বি সমায় সায়ঙা উৱো- স্বৗর্গায়ঙি দূতদোবান আৰা মাৰাবনি স্বাবান দাসমাঞ্চা; আৱাসৗন দাসমানা।
যীশু অনোকো ব্রাকৌ, “যি সমায় যি কাল আৱা ঈশ্বৰ নগোমি কৗমনি ফুকায় তানৌ উৱো ননোক দাসমান্নি বিষয় দংচা।
খৗন্তৗকৗন পিতাৰ মাৰাবদো হামসা লাওঙি ক্রৌৱায় আং ননোঙা সুক নিগচানা।
উন গৗমৗন ননোক ই বেবাক ক্রৌ দুনমৗন নৗঙো আঙো দ্বিপসিং জিন।
আৰা ভৗইদো হাসানি বিষিনায় ননোঙা আপৗইসা সুক নিগিনি তৱা, আতাঙা ননোক আপোনক নৗঙো-আঙো হাসাজিন গৗমৗন ঈশ্বৰনায় তৗৰৗংতানা।
অৗ হাসানিবাৰা, নাঙি গদা মুক্তিন বিষিনায় ননোং গৗমৗন সুকনা আং খৗব যতন গাসায় তোঙায় পিতাৰ মাৰাবদোনায় লাবসা গৗথৗইতানি বিশ্বাসনি দয়মৗন শুং মন লাওমৗন দাক্রায় গৗমৗন জগায় লাওনা, ননোঙা আং সুক নিগিনি সায়ৌ।