Diau gi ngiciak luak itu, adau aban terang tughun ngan mbayangi ughangtu, mangku jak di dalam aban itu tedengagh suarau diau bekatau, “Inila AnakKu diau Kusayangi. Diau melemakka atiKu. Dengaghkala Diautu.”
Mangku anak-buahau njenguak Yuhanis, kataunyau, “Guru, dighi masia teghingat Jemau diau serempak ngan dighi di sebeghang ayiak Yurdan diau dighi kiciakka ngan kami senitu? Mbak kini Diau mbaptis pulau ngan banyak jemau pegi guak Diau.”
Kami nidau endak masau kamu ngan setu diau mesti kamu percayaui, karnau kamu la percayau nian ngan Keristus. Kami cuman endak sesamau bekerjau ngan kamu batan endak meriangka kamu.
Mbak kini diau ukan cuman budak batan endak kaba. Diau lebia jak di itu. Diau sesamau jemau Keristen diau disayangi. Diau begunau nian batan endak aku, apau agi batan endak kaba! Cengki diau begunau nian, empuak luak budak empuak luak jemau percayau ngan Tuhan.
Kantin-kantinku, nidau nanti banyak jak di kamu diau endak njadi guru. Kitau keruan, bansau kitau diau njadi guru ka diadili lebia beghat jak di jemau lain.
Aku Yuhanis, kantin kamu diau semegi nanggungau luak diau dighasauka bilang anak-bua Keristus. Kitauni maju ta'an sengsarau karnau njadi umatAu. Aku dicapakka ke pulau Patmus, karnau aku ngiciakka katau Allah ngan ngiciakka Yesus Keristus.
Mangku aku nunduak nyemba diau, anyautu diau bekatau, “Jangan luak ini! Jangan nyemba aku! Aku pulau budak semegi ngan kaba ngan kantin-kantin kaba diau maju percayau ngan Yesus. Sembala Allah!” Karnau ceritau diau dikiciakka nabi ceritau benagh diau dinyatauka Yesustu.
Anyautu diautu ngiciak ngan aku, “Jangan kaba luak itu! Akuni budak semegi luak kaba ngan kantin-kantin kaba ngan nabi-nabi ngan gegalau jemau diau nuruti ceritau kitab ini. Sembala Allah!”