Aku sughang bawahan, mangku di bawa aku adau pulau tentera. Amun aku ngajung ngan sughang tentera ‘Pegi!’, mangku diau pegi, ngan sughang agi, ‘Ke sini!’ mangku diau datang, lagi ngan budakku, ‘Kerjaukala ini!’, mangku dikerjaukanyau.”
Aku pulau sughang bawahan, mangku di bawa aku adau pulau tentera-tentera. Amun aku ngajung ngan sughang tentera ‘Pegi!’, mangku diau pegi, ngan sughang agi, ‘Ke sini!’, mangku diau datang, lagi ngan budakku, ‘Kerjaukala ini!’, mangku dikerjaukanyau.”
Kantin-kantinku diau kusayangi. Gegalau janji itu batan endak kitau. Karnau itu mela kitau mberesiaka diri kitau jak di gegalaunyau diau ngumuhi ati ngan rua kitau. Kitau mesti takut ngan Allah, mangku kitau pacak idup beresia batan endak Allah.
Luak manau akuni? Apu aku ngaghapka diregaui manusiau? Ukan, dikit kiala nidau. Aku cuman ngaghapka diregaui Allah. Apu aku beusaha melemakka ati manusiau, mangku dipuji jemau? Amun aku masia ngerjauka kerjau luak itu, aku ukan budak Keristus.
Kami ngiciak ukan endak melemakka ati manusiau, tapitu endak melemakka ati Allah, karnau Allah nganggap kami pantas ngiciakka ceritau iluak itu. Diautu nguji ati kami.
Mbak kini diau ukan cuman budak batan endak kaba. Diau lebia jak di itu. Diau sesamau jemau Keristen diau disayangi. Diau begunau nian batan endak aku, apau agi batan endak kaba! Cengki diau begunau nian, empuak luak budak empuak luak jemau percayau ngan Tuhan.