Aku la nginak nian kesengsarauan umatKu di Mesir. Aku la ndengagh ughangtu nyempit, mangku Aku la datang endak melepaska ughangtu. Mbak kini pegila, Aku ngajung kaba ngulang ke Mesir agi.’
Mbak kini aku riang sengsarau batan endak kamu. Mangku ngan sengsarautu aku nepati di badanku setu diau lum ditanggung Keristus batan endak jemau Keristen. Ughangtu umpamau badanAu.
Karnau itu jangan kaba takut nceritauka Tuhan kitau ngan jangan pulau maluan aku dijilka karnau bekerjau batan endak Diau, tapitu kaba mesti ngikut sengsarau karnau ceritau iluak. Allah ka nulung kaba.
Adau diau disipati ngan batu enggut mati. Adau diau ditetak ngan gergaji. Adau diau dibunua ngan pedang. Adau diau nidau bebada ngan makai baju jak di bawak bebiri ngan kambing. Ughangtu serik-sarau, nanggung ngan disiksau.
Enjuakka ngan diau penanggungan ngan dukau sebanyak keagungannyau ngan kekayauannyau diau la dighasaukanyautu, karnau diau la ngiciak dalam atiau, ‘Aku ratu diau bekuasau! Aku ukan randau. Aku nidau kekela ka kemada'an.’