Abraon lanta mandrugada, i toma pon, ku un garafa di yagu, i da Agar. I pui elis na si ombra, i dispidil, tudu ku mininu. Agar pega kamiñu, i yanda-yanda na lala di Berseba.
Abraon lanta di mandrugada, i purpara si buru, i leba dus di si kriadus, ku si fiju Isak, i findi leña pa oferta kemadu, i pega kamiñu, i bai pa lugar ku Deus kontalba.
“Duranti vinti i tris anu, disna di anu 13 di Josias, fiju di Amon, rei di Judá, te aos, SIÑOR ta papia ku mi. Ami N ta konta bos ke ki fala, N ta mandurga N konta bos, ma bo ka ta sukuta.
Ña pobu, lembra di kil ku Balak, rei di Moab, mistiba fasiu, ku ke ku Balaon, fiju di Beor, ruspundil. Lembra di bias desdi Sitin te na Jilgal, pa bu pudi sibi bon kusas ku SIÑOR fasi.”
Josué, fiju di Nun, coma dus omi na Sitin, na sigridu, i fala elis: “Bo bai jubi tera; ma tudu manera bo jubi Jerikó.” E bai, e yentra na kasa di un minjer di mau vida ku ta comaduba Raab, e durmi la.
Davi lanta mandrugada, i fika si karnel na mon di un guarda, i toma si kargu, i pega kamiñu, suma ku Jesé falalba. I ciga na kampamentu oca tropas na sai pa forma na pusison di gera, e na grita pa yentra na gera.