مزامیر 77:3 - Persian Old Version

³ خدا را یاد میکنم و پریشان میشوم. تفکر مینمایم و روح من متحیر میگردد، سلاه.

هزارۀ نو

³ خدا را یاد می‌کنم و می‌نالم؛ تأمل می‌کنم و روحم بیهوش می‌شود. سِلاه

کتاب مقدس، ترجمۀ معاصر

³ خدا را به یاد می‌آورم و از حسرت می‌نالم. به فکر فرو می‌روم و پریشان می‌شوم.

مژده برای عصر جدید

³ خدا را یاد می‌کنم و آه می‌کشم. زمانی که به فکر فرو می‌روم، مأیوس می‌شوم.

مژده برای عصر جدید - ویرایش ۲۰۲۳

³ خدا را یاد می‌کنم و آه می‌کشم. وقتی به فکر فرو می‌روم، مأیوس می‌شوم.

کتاب مقدس - ترجمه کلاسیک بازنگری شده

³ خدا را یاد می‌کنم و پریشان می‌شوم. تفکّر می‌نمایم و روح من متحیّر می‌گردد، سلاه.

مزامیر 77:3 ပူးပေါင်းရင်းမြစ်များ

پیدایش 37:35

وهمه پسران و همه دخترانش به تسلی اوبرخاستند. اما تسلی نپذیرفت، و گفت: «سوگوارنزد پسر خود به گور فرود میروم.» پس پدرش برای وی همی گریست.

ایّوب 15:11

آیا تسلی های خدابرای تو کم است و کلام ملایم با تو؟

ایّوب 31:23

زیرا که هلاکت از خدا برای من ترس میبود و بهسبب کبریایی او توانایی نداشتم.

ایّوب 6:4

زیرا تیرهای قادرمطلق در اندرون من است. و روح من زهر آنها را میآشامد، و ترسهای خدا بر من صف آرایی میکند.

ایّوب 7:11

پس من نیز دهان خود را نخواهم بست. از تنگی روح خود سخن میرانم، و از تلخی جانم شکایت خواهم کرد.

مزامیر 42:11

ای جان من چرا منحنی شده و چرا در من پریشان گشتهای؟ بر خدا امید دار زیرا که او را باز حمد خواهم گفت، که نجات روی من و خدای من است.

مزامیر 42:5

ای جانم چرا منحنی شدهای و چرا درمن پریشان گشتهای؟ بر خدا امید دار زیرا که او رابرای نجات روی او باز حمد خواهم گفت.

مزامیر 43:5

ای جان من چرا منحنی شدهای؟ و چرا درمن پریشان گشتهای؟ امید بر خدا دار. زیرا که او راباز حمد خواهم گفت، که نجات روی من وخدای من است.

مزامیر 50:15

پس در روز تنگی مرا بخوان تا تو راخلاصی دهم و مرا تمجید بنمایی.»

مزامیر 61:2

از اقصای جهان تو راخواهم خواند، هنگامی که دلم بیهوش میشود، مرا به صخرهای که از من بلندتر است هدایت نما.

غزل غزلها 3:1

شبانگاه در بستر خود او را که جانم دوست می دارد طلبیدم. او را جستجو کردم امانیافتم.

اِشعیا 26:16

ای خداوند ایشان در حین تنگی، تو راخواهند طلبید. و چون ایشان را تادیب نمایی دعاهای خفیه خواهند ریخت.

اِرمیا 17:17

برای من باعث ترس مباش که در روز بلاملجای من تویی.

سوگنامه 3:17

تو جان مرا از سلامتی دور انداختی و من سعادتمندی را فراموش کردم،

سوگنامه 3:39

پس چرا انسان تا زنده است و آدمی بهسبب سزای گناهان خویش شکایت کند؟