3 كاتێ مهی تهواو بوو، دایكی به ئیشۆعی وت: “مهییان نییه!”
3 کاتێک شەراب نەما، دایکی بە عیسای گوت: «شەرابیان نییە!»
مهییش دڵی مرۆڤ خۆش دهكات. ڕۆن بۆ درهوشانهوهی زیاتری ڕووی. نانێكه بۆ پتهوكردنی دڵی مرۆڤ.
چونكه ئهمه خوێنی منه، كه بۆ پهیمانی نوێ لهپێناوی زۆر كهسدا بۆ گوناهبهخشین دهڕژێت.
خوشكهكان ههواڵیان بۆ نارد و وتیان: “گهورهم، ئهوهتا ئهوهی خۆشتدهوێت نهخۆشه”.
ئیشۆع و قوتابییهكانیشی بۆ شاییهكه بانگهێشت كرابوون.
ئیشۆعیش پێی فهرموو: “خانم، چیت لێم دهوێ؟ هێشتا كاتم نههاتووه!”
نیگهران مهبن، بهڵكو با له ههموو شتێكدا داواكاریتان به نوێژ و نزا لهگهڵ سوپاسدا لای خودا زانراو بێت.