13 ئێوه به ڕابی و گهوره بانگم دهكهن و ڕاست دهكهن، چونكه وام.
13 ئێوە بە ”مامۆستا“ و ”گەورە“ بانگم دەکەن و ڕاست دەکەن، چونکە من وام.
ههروهک ڕۆڵهی مرۆڤ كه نههاتووه تاكو ڕاژه بكرێت، بهڵكو ڕاژه بكات و ژیانی خۆی لهجیاتی زۆر كهس بهخت بكات”.
پێی فهرموو: “وهڵامهكهت ڕاسته، ئهمه بكه دهژیت”.
بۆ بانگم دهكهن پهروهردگار، پهروهردگار، كهچی ئهوهی دهیڵێم نایكهن؟
شیمعون وهڵامی دایهوه و وتی: “پێم وایه ئهوهی له زۆرهكه لێی خۆشبوو”. پێی فهرموو: “حوكمهكهت ڕاسته”.
مهریهم ئهوهبوو كه پهروهردگاری به بۆن چهوركرد و به پرچی پێیهكانی سڕییهوه، لهعازهڕی براشی نهخۆش بوو.
كه ئهمهی وت، چوو مهریهمی خوشكی بانگكرد و به نهێنی وتی: “ڕابی هاتووه، بانگت دهكات”.
خوشكهكان ههواڵیان بۆ نارد و وتیان: “گهورهم، ئهوهتا ئهوهی خۆشتدهوێت نهخۆشه”.
بۆیه بزانن كه كهس نییه به ڕووحی خودا بدوێت و بڵێت: “ئیشۆع ئهناتیما”، كهسیش ناتوانێت بڵێت: “ئیشۆع پهروهردگاره”، به ڕووحی پارسا نهبێت.
بهڵام ئێمه تهنها یهك خوداوهندمان ههیه: باوک، كه ههموو شتێك لهوهوهیه و ئێمهش بۆ ئهوین. تهنها یهك پهروهردگاریش ههیه: ئیشۆعی مهسیح، كه ههموو شتێك به ئهوه و ئێمهش به ئهوین.
ئێوهش گهورهكان، ههمان شتیان بۆ بكهن، واز له ههڕهشهكردن بێنن، بزانن گهورهی ئێوهش له ئاسماناندایه، ئهویش جوداخوازی ناكات.
ههروهها ههموو زمانێک دان بنێت كه ئیشۆعی مهسیح پهروهردگاره، بۆ شكۆی خودای باوک.
لهمهش زیاتر لهبهر بهرزیی ناسینی ئیشۆعی مهسیحی پهروهردگارم ههموو شتێک به زیان دهزانم، كه له پێناوی ههموو شتێكم دۆڕاند و به خاشاكی دهزانم، تاكو مهسیح ببهمهوه و
تۆ باوهڕت ههیه كه خودا یهكه، چاک دهكهیت. شهیتانهكانیش باوهڕ دهكهن و دهلهرزن!