17 Iahra vayya sinn leeblich, un in awl iahra pawda is fridda.
Lohb sei zumm Hah! Ksaykend is da mann es da Hah fircht, sellah es grohsi frayt hott in sei gebodda.
Oh, vi sees sinn dei vadda zu miah, seesah es hunnich zu mei maul.
Ich froi mich ivvah da vayk funn dei zeiknissa, may es fa oahrich reich sei.
Selli es dei ksetz leeb henn, henn grohsah fridda, un nix kann si shtolbahra macha.
Ich habb en falanga fa dei saylichkeit, oh Hah, un ich habb frayt in deim ksetz.
Ich habb frayt in dei gebodda, veil ich si leeb habb.
Awl di vayya fumm Hah sinn oahrich goot un shtandhaftich, zu selli es sei bund un gebodda halda.
Di daymeedicha zayla's land eahva, un zayla sich froiya mitt en grohsah fridda.
Vann en mann sei vayya kfellich sinn zumm Hah, dann macht eah even sei feinda in fridda layva mitt eem.
Fa veisheit zayld in dei hatz kumma, un eisicht zayld blesiahlich sei zu dei sayl.
Fa's zayld leeblich sei vann du dee vadda im sinn haldsht, un si awl grisht haldsht uf dei leftz.
Du haldsht selli in folkummanah fridda, es iahra gedanka uf diah halda, veil si sich falossa uf dich.
un preis shaffa uf iahra leftz. Fridda, fridda, zu selli es veit ab sinn, un zu selli es nayksht sinn,” sawkt da Hah, “un ich zayl si hayla.”
fa helling gevva zu selli vo im dunkla hokka un vo im shadda fumm doht hokka, un eah zayld unsah fees uf da vayk funn fridda fiahra.”
Fasell, siddah es miah gerecht gmacht sinn deich da glawva, henn miah fridda mitt Gott deich unsah Hah Jesus Christus.