Nau vays ich es da Hah hilf gebt zu sellah es eah ksalbt hott; eah gebt eem andvat funn sei heilichah himmel. Eah helft eem mitt di graft funn sei rechtsi hand.
Feich dich nett; ich binn bei diah. Sei nett engshtlich; ich binn dei Gott. Ich mach dich shteik un helf diah; ich hayb dich uf mitt di rechts hand funn mei gerechtichkeit.
Vekk uf, vekk uf, un shtay uf, Jerusalem, du es fumm Hah sei hand sei kobli funn zann gedrunka hosht, du es da letsht drobb gedrunka hosht, un's hott dich shtaekkahra gmacht.
Da Hah sawkt, “Di leit es ich leeb habb doon evili sacha, vass fa recht henn si in meim haus? Kann's heilich opfah-flaysh eiyah shtrohf vekk nemma? Diah haldet oh ungettlichi sacha du, seddet diah no eich froiya?”
Eah voah alsnoch am shvetza vo en helli volk ivvah si kumma is, un en shtimm aus di volk hott ksawt, “Dess is mei leevah Sohn, mitt eem binn ich goot zufridda, heichet een ab.”
Veyyich em Benjamin hott eah ksawt, “Deah leeblich fumm Hah soll sich nett feicha, fa eah heet een da gans dawk lang, un eah voond zvishich em Hah sei shuldahra.”