117 Mach mich shteik, so es ich frei gmacht binn, un dei gebodda immah uf hayva kann.
Ich hayb mei hend uf zu dei gebodda, dee es ich leeb habb, un denk dei gebodda ivvah.
No breicht ich mich nett shemma, veil ich mei awwa uf dei gebodda hett.
even datt dutt dei hand mich fiahra, un dei rechtsi hand mich uf hayva.
Hald mei fees uf dei pawda, so es mei fees nett shlibba.
Sei gans ksetz voah fannich miah, un ich habb nett vekk gedrayt funn sei gebodda.
Ich habb mich falossa uf dich evvah siddah es ich geboahra voah; du hosht mich aus mei muddahs-leib gnumma, un ich du dich preisa fa'immah.
Avvah ich bleib immah nayksht bei diah, un du haybsht mich bei mei rechtsi hand.
Ich binn da Hah dei Gott, deah es dei rechtsi hand nemd un sawkt zu diah, ‘Feich dich nett; ich zayl diah helfa’.
Veah bisht du es du em anra mann sei gnecht richsht? Eah shtayt adda fald unnich sei ayknah meishtah. Un eah zayld shtay, fa Gott kann een shtay macha.
Diah sind kalda bei di macht funn Gott deich da glawva zu di saylichkeit vo abgedekt sei zayld an di letsht zeit.
Nau zu demm vo eich halda kann funn shtolbahra, un vo eich fannich sei hallichkeit shtella kann unni faylah mitt grohsi frayt,