Si shpeela grohsi un glenni harfa, mitt tambourines un peifa, diveil es si vei drinka an iahra grohsi ess-feshta; avvah si bekimmahra sich nix um vass da Hah gedu hott, un fa'achta di eahvet funn sei hend.
Favass is es land fadauva un leah vi en vildahnis, so es nimmand deich's land gayt? Veah hott genunk veisheit fa dess fashtay? Veah voah gland beim Hah fa dess auslayya?
Avvah veah braekka vill, loss een braekka veyyich demm: es eah mich fashtayt un kend, es ich da Hah binn, deah es bamhatzichkeit, eahlich richtes un gerechtichkeit uf di eaht bringd. Dee sinn di sacha es mich froh macha.” So sawkt da Hah.
No hott eah ksawt zu mich, “Feich dich nett, Daniel. Fumm eahshta dawk es du dei meind uf gmacht hosht fa dess fashtay, un hosht dich gedaymeedicht fannich dei Gott, dann voahra dei vadda keaht. Ich binn kumma veil du selli vadda kfrohkt hosht.
Veah hott veisheit? Eah fashtayt dee sacha. Veah hott eisicht? Eah fameikt si. Di vayya fumm Hah sinn recht; un di gerechta lawfa drinn, avvah di ivvah-dreddah shtolbahra drinn.