Miah vissa dess, vann unsah eahtlich haus vass miah drinn layva nunnah grissa vatt, dann henn miah en gebei funn Gott, en haus es nett gmacht is mitt hend un vo ayvich is im Himmel.
Ich voah gegreitzicht mitt Christus, avvah ich layb alsnoch. Doch, es is nett mich, avvah Christus vo in miah laybt. Un's layva vass ich nau layb in meim flaysh, layb ich im glawva fumm Sohn Gottes, deah es mich gleebt hott un sich selvaht gevva hott fa mich.
Avvah loss es nee nett sei es ich braekka du, unni vi yusht im greitz funn unsahm Hah Jesus Christus, deich deah vo di veld gegreitzicht is vadda zu miah, un ich zu di veld.
Ich habb en eahnshtlichah fadrauwa un hoff ich du mich nett shemma veyyich ennich ebbes. Avvah mitt shteikah moot nau vi immah, hoff ich vatt Christus uf kohva in meim leib, eb's deich's layva is adda deich da doht.
No habb ich en shtimm fumm Himmel keaht sawwa zu miah, “Shreib, ‘Ksaykend sinn di dohda, dee vo shtauva im Hah funn nau on.’” “Yau,” sawkt da Geisht, “Si zayla roowa funn iahra eahvet, un iahra verka kumma eena nohch.”