“Mei bund mitt eem voah sell funn layva un fridda, un ich habb eem dess gevva so es eah mich firchta dutt. Un eah hott en furcht katt fa mich un hott mei nohma gacht.
No hott di fraw sich kfeicht un hott ohkfanga ziddahra veil see gvist hott vass gedu voah zu iahra. Un see is nuff kumma un is fannich eem nunnah gegneet un hott eem di voahret ksawt.
No voahra si awl oahrich fashtaund un henn ksawt zu nannah, “Vass fa vadda sinn dess? Es recht is zu eem gevva un eah hott di graft fa di baysi geishtah sawwa vass zu du, un si kumma raus.”
Eah hott no ksawt zu eena, “Vo is eiyah glawva?” Si henn sich kfeicht, voahra fashtaund un henn ksawt zu nannah, “Veah is dess dann, es eah da vind un da say sawwa kann vass zu du, un si doon's?”
So dann, siddah es miah am en Kaynich-Reich greeya sinn es nett kshiddeld sei kann, losset uns gnawt havva, so es miah Gott deena kenna in en vayk es es eem kfellich is, un een eahra mitt angsht.
Veah soll sich nett feicha funn diah, oh Hah, un dei nohma preisa? Fa du laynich bisht heilich. Di leit funn alli lendah zayla kumma un dich ohbayda. Fa dei gerechti verka sinn gvissa gmacht.”