12 Ich habb eich's fakindicht, eich raus kolfa, un eich's ksawt— es voah mich un nett en fremdah gott unnich eich; un diah sind mei zeiknis zu demm,” sawkt da Hah, “es ich Gott binn.
Nau heichet moll! Ich zayl en geisht in een du so es vann eah en kshvetz heaht, dann gayt eah zrikk in sei ayya land. Datt bring ich een um mitt em shvatt.’”
“Diah sind mei zeiknisa,” sawkt da Hah, “un mei gnecht es ich raus glaysa habb. Dess is so es diah vissa kennet, miah glawva kennet, un fashtay kennet es ich een binn. Eb ich, voah kenn gott gmacht, un's zayld kennah sei noch miah.
Doond nett ziddahra un eich feicha. Habb ich's nett fakindicht un foahksawt lang zrikk? Diah sind mei zeiknis. Hott's en anrah Gott unni mich? Es hott kenn anrah Felsa; ich vays funn kennah.”
Ich habb nett hinna rumm kshvetzt, funn eiyets es es dunkel is; ich habb nett ksawt zumm Jakob sei nohch-kummashaft, ‘Suchet mich vo nix is.’ Ich binn da Hah un sawk di voahheit; ich sawk vass recht is.
Saynet nau, ich laynich binn Een, un's hott kenn gott nayvich mich. Ich mach doht, un ich mach levendich; ich habb vay gedu un ich zayl hayla, un nimmand kann ebbah aus mei hand nemma.