14 “Fa en langi zeit habb ich nix ksawt; ich voah shtill un habb mich zrikk kohva. Avvah nau, vi en veibsmensh am en kind havva, greish ich naus, un zeek ei fa luft.
Du hosht dee sacha gedu un ich habb nix ksawt; du hosht gmaynd ich binn grawt vi du. Avvah nau setz ich dich recht, un layk's aus grawt fannich dei awwa.
Avvah doch da Hah vill gnaydich sei zu eich, un eah haybt sich uf fa bamhatzichkeit veisa zu eich. Veil eah en Gott is es immah dutt vass recht is. Ksaykend sinn awl selli es voahra fa een!
Veah hosht du dich kfeicht diveyya, es du gleekt hosht un mich fagessa hosht, un aw nett an mich gedenkt hosht? Voah's nett veil ich so lang shtill voah, un du hosht mich nimmi kfircht?
Du vitt nix may vissa funn miah,” sawkt da Hah. “Du bisht abkfalla funn miah, so shtrekk ich mei hand naus ivvah dich un fadaub dich; ich binn's laydich eigevva!
Ich heah ebbah am greisha, vi en fraw am en kind havva, en geyammah vi ayni am iahra eahsht kind havva. Di Dochtah funn Zion is am greisha un hatt shnaufa, am iahra hend naus shtrekka un sawwa, “Vay zu miah, ich binn faddich, si zayla mich umbringa.”
Vo da Hah di ungettlicha sacha es diah am du voahret nimmi shtenda hott kenna, un awl's grausam sach es diah gedu hend, dann is eiyah land faflucht vadda un en veeshtah blatz vadda es nimmand drinn gvoond hott, so vi's heit is.
Un nemmet di geduld funn unsah Hah es eiyah saylichkeit, grawt vi unsah beleebdah broodah Paulus aw kshrivva hott zu eich mitt di veisheit es eem gevva voah.