Zion, du es goodi zeiya bringsht, gay nuff uf en hohchah berg. Jerusalem, du es goodi zeiya bringsht, hayb dei shtimm uf mitt macht, hayb si uf un feich dich nett. Sawk zu di shtett funn Juda, “Do is eiyah Gott!”
Veah hott dess gedu un's ausgedrawwa, veah hott di mensha iahra nohch-kummashaft groofa fumm ohfang? Es is mich, da Hah, da eahsht un da letsht. Ich binn Een.”
“Diah sind mei zeiknisa,” sawkt da Hah, “un mei gnecht es ich raus glaysa habb. Dess is so es diah vissa kennet, miah glawva kennet, un fashtay kennet es ich een binn. Eb ich, voah kenn gott gmacht, un's zayld kennah sei noch miah.
deah es sawkt veyyich em Cyrus, ‘Eah is mei shohf-heedah, un zayld du vass ich havva vill; eah zayld sawwa veyyich Jerusalem, “Loss es ivvah gebaut sei,” un veyyich em tempel, “Loss da fuddah glaykt sei.”’”
“Dess is vass da Hah sawkt— da Kaynich funn Israel, deah es saylich macht, da Awlmechtich Hah; Ich binn da eahsht un da letsht, unni mich hott's kenn Gott.
Lang zrikk habb ich di sacha foahksawt katt es blatz gnumma henn, mei maul hott si ksawt un si vissa gmacht, no bletzlich habb ich's gedu, un's voah so.
Vi leeblich uf di berga sinn di fees funn sellah es goodi zeiya bringd, sellah es fridda ausrooft, sellah es es fraylich vatt bei bringd, sellah es di saylichkeit breddicht, un sellah es sawkt zu Zion, “Dei Gott is kaynich!”