Ich zayl di veld shtrohfa fa iahra evil, un di gottlohsa fa iahra sinda. Ich zayl en end macha funn di hohchmeedicha un shtolsa, un zayl selli daymeedicha es frech un unfashtendlich sinn.
Da Awlmechtich Hah zayld en dawk havva, vo eah geyyich awl di hohcha un shtolsa is, geyyich alli-ebbah es sich ufblohst. Si zayla niddah gebrocht vadda.
Fasell vadda mei leit kfanga un vekk gnumma, veil si nett fashtay doon; iahra hohch-gachti mennah missa hungah leida, un di ivvahricha zayla dashtich sei.
No sawk, ‘Oh Hah, du hosht ksawt es du deah blatz folshtendich fadauva zaylsht, so es kenn mensh adda diah drinn layva zayld, es zayld leah sei fa'immah.’
Nau doon ich, da Nebukadnezar, da Kaynich fumm himmel lohva, preisa un eahra, veil alles es eah dutt recht is un sei vayya sinn gerecht. Un eah kann ennich ebbah daymeedicha es lawft in hohchmoot.
“Gukket moll, en dawk is am kumma es brenna zayld vi en offa. Awl di shtolsa un gottlohsa zayla sei vi shtroh, un sellah dawk es am kumma is shtekt si oh mitt feiyah,” sawkt da Awlmechtich Hah. “Es zayld nett en vatzel adda en nasht ivvahrich sei funn eena.
Deich een henn miah aw en eahbshaft grikt—dess vo foah-gricht voah grawt vi eah's gezayld katt hott un vo alles ausshaft vi eah rohda dutt noch seim villa,