8 Dei hend henn mich zammah gedu un mich gmacht, draysht du nau rumm un fadaubsht mich?
Kfald's diah fa mich fafolka, fa di eahvet funn dei hend nunnah drayya, diveil es du froh bisht mitt di shkeems funn di gottlohsa?
Kann ennich ebbah ebbes geyyich mich finna? Vann's kann, dann binn ich shtill un shteahb.
Fa ich vays es du mich zumm doht bringa zaylsht, an da blatz vo awl di levendicha zammah kumma.
Eah dayt ivvah mich foahra mitt en shtoahm, un dayt mei vayyi blakka noch shlimmah macha unni uahsach.
Es is alles ayns; fasell sawk ich, ‘Eah dutt di unshuldicha un di ungettlicha awl zvay umbringa.’
Bekennet es da Hah Gott is; eah hott uns gmacht, un miah sinn sei; miah sinn sei leit, un di shohf funn sei vayt.
Dei hend henn mich gmacht un kshaffa, gebb miah eisicht, so es ich dei gebodda lanna kann.
Da Hah zayld selli sacha ausfiahra es zu du henn mitt miah; dei shtandhaftichi-leevi, oh Hah is ayvichlich, faloss nee nett di verka funn dei hend.
Mei gnocha voahra nett fashtekkeld funn diah, vo ich ruich-kalda gmacht voah, vo ich zammah gedu voah im muddahs-leib funn di eaht.
Dei awwa henn mich ksenna eb ich zammah gedu voah, un awl di dawwa es gevva voahra fa mich voahra ufkshrivva in dei buch, eb si blatz gnumma henn.
Eah macht awl iahra hatza, un eah fashtayt alles es si doon.
alli-ebbah es gnohmd is bei meim nohma, alli-ebbah es ich kshaffa habb fa mei hallichkeit, alli-ebbah es ich zammah gedu habb un gmacht habb.”