پیدایش 2:7 - کتاب مقدس، ترجمۀ معاصر

⁷ آنگاه یهوه خدا از خاکِ زمین، آدم را سرشت. سپس در بینی آدم روح حیات دمیده، به او جان بخشید و آدم، موجود زنده‌ای شد.

هزارۀ نو

⁷ آنگاه یهوه خدا آدم را از خاک زمین بسرشت و در بینی او نَفَسِ حیات دمید و آدم موجودی زنده شد.

Persian Old Version

⁷ خداوند خدا پس آدم را از خاک زمین بسرشت و در بینی وی روح حیات دمید، و آدم نفس زنده شد.

مژده برای عصر جدید

⁷ پس‌ از آن ‌خداوند مقداری خاک ‌از زمین‌ برداشت‌ و از آن ‌آدم‌ را ساخت‌ و در بینی او روح ‌حیات‌ دمید و او یک‌ موجود زنده‌ گردید.

مژده برای عصر جدید - ویرایش ۲۰۲۳

⁷ پس‌ از آن یَهْوه خدا از خاک زمین آدم را سرشت و در بینی او نَفَس حیات دمید و آدم یک‌ موجود زنده‌ شد.

کتاب مقدس - ترجمه کلاسیک بازنگری شده

⁷ یَهوْه، خدا پس آدم را از خاک زمین بسرشت و در بینی او روح حیات دمید، و آدم موجودی زنده شد.

پیدایش 2:7 ပူးပေါင်းရင်းမြစ်များ

پیدایش 1:27

پس خدا انسان را به صورت خود آفرید؛ ایشان را به صورت خدا آفرید؛ ایشان را مرد و زن آفرید.

پیدایش 2:6

اما آب از زمین بیرون می‌آمد و تمام خشکی‌ها را سیراب می‌کرد.

پیدایش 3:19

تا آخر عمر به عرق پیشانی‌ات نان خواهی خورد و سرانجام به همان خاکی باز خواهی گشت که از آن گرفته شدی؛ زیرا تو از خاک سرشته شدی و به خاک هم برخواهی گشت.»

پیدایش 3:23

پس یهوه خدا آنها را از باغ عدن بیرون راند، تا آدم برود و در زمینی که از خاکِ آن سرشته شده بود، کار کند.

پیدایش 7:22

هر موجودِ زنده‌ای که در خشکی بود، از بین رفت.

ایّوب 27:3

که تا زمانی که زنده‌ام و خدا به من نفس می‌دهد

ایّوب 33:4

زیرا روح خدا مرا آفریده است و نَفَس قادر مطلق به من زندگی بخشیده است.

ایّوب 33:6

من هم مثل تو از گِل سرشته شده‌ام و هر دو ما مخلوق خدا هستیم،

ایّوب 4:19

چه برسد به آدمیانی که از خاک آفریده شده‌اند و مانند بید ناپایدارند.

مزامیر 100:3

بدانید که او خداست. او خالق ماست و ما قوم او هستیم و گوسفندان چراگاه او.

مزامیر 103:14

خداوند از سرشت و فطرت ما آگاه است و می‌داند که خاک هستیم.

امثال 20:27

وجدان انسان به منزلهٔ چراغ خداوند است که تمام انگیزه‌های پنهانی او را آشکار می‌سازد.

جامعه 12:7

بدن به خاک زمین که از آن سرشته شده برگردد و روح به سوی خداوند که آن را عطا کرده، پرواز کند.

جامعه 3:7

زمانی برای پاره کردن، زمانی برای دوختن. زمانی برای سکوت، زمانی برای گفتن.

اِشعیا 2:22

انسان چقدر ضعیف است! او مثل نفسی که می‌کشد ناپایدار است! هرگز به انسان توکل نکنید.

اِشعیا 64:8

اما ای خداوند، تو پدر ما هستی. ما گل هستیم و تو کوزه‌گر. همهٔ ما ساختهٔ دست تو هستیم.

سوگنامه 4:20

پادشاه برگزیدهٔ خداوند که همچون نَفَس حیات‌بخش برای ما بود، در دام ایشان گرفتار شد، کسی که گمان می‌کردیم زیر سایه‌اش می‌توانیم از گزند دشمنان در امان باشیم!

حزقیال 37:5

خداوند یهوه می‌گوید: من به شما جان می‌بخشم تا دوباره زنده شوید.

حزقیال 37:6

گوشت و پی به شما می‌دهم و با پوست، شما را می‌پوشانم. در شما روح می‌دمم تا زنده شوید. آنگاه خواهید دانست که من یهوه هستم.»

زَکریا 12:1

این است پیام خداوند برای اسرائیل. خداوند که آسمانها را گسترانید و بنیاد زمین را نهاد و روح انسان را در درونش قرار داد، چنین می‌گوید:

اعداد 16:22

ولی موسی و هارون رو به خاک نهاده، عرض کردند: «ای خدایی که خدای تمام افراد بشر هستی، آیا به خاطر گناه یک نفر، نسبت به تمامی قوم خشمگین می‌شوی؟»

اعداد 27:16

«ای خداوند، خدای روحهای تمامی افراد بشر، پیش از آنکه بمیرم التماس می‌کنم برای قوم اسرائیل رهبر جدیدی تعیین فرمایی،

یوحنا 20:22

آنگاه به ایشان دمید و فرمود: «روح‌القدس را بیابید.

اعمال رسولان 17:25

و احتیاج به دسترنج ما ندارد، چون بی‌نیاز است! زیرا خود او به همه نَفَس و حیات می‌بخشد، و هر نیاز انسان را رفع می‌کند.

رومیان 9:20

اما سؤال اصلی این است که: «تو ای انسان، کیستی که از خدا ایراد می‌گیری؟» آیا صحیح است که مخلوق به خالق خود بگوید: «چرا مرا چنین ساختی؟»

۱قرنتیان 15:45

چنانکه در کتب مقدّس نوشته شده است: «اولین انسان یعنی آدم، موجود زنده‌ای شد». اما آدمِ آخر، یعنی مسیح، روحِ حیات‌بخش شد.

۱قرنتیان 15:47

آدم اول از خاک زمین آفریده شد، اما آدم دوم یعنی مسیح، از آسمان آمد.

۲قرنتیان 4:7

اما این گنج گرانبها را در ظرفهای خاکی داریم، یعنی در بدن انسانی و ضعیف خود، تا همه بدانند که این قدرت فوق‌العاده و بَرتر از سوی خداست، نه از خودمان.

۲قرنتیان 5:1

زیرا می‌دانیم وقتی این خیمۀ زمینی که اکنون در آن زندگی می‌کنیم فرو ریزد، یعنی وقتی بمیریم و این بدنهای خاکی را ترک گوییم، در آسمان خانه‌ها یعنی بدنهایی جاودانی خواهیم داشت که به دست خدا برای ما ساخته شده است، نه به دست انسان.

۱تیموتائوس 2:13

علّت این امر آن است که خدا نخست آدم را آفرید و بعد حوّا را.

عبرانیان 12:9

علاوه بر این، ما همگی به پدران زمینی خود که ما را تأدیب می‌کردند، احترام می‌گذاشتیم. پس چقدر بیشتر باید به تأدیب پدر روحهای خود تن در دهیم تا حیات واقعی را بیابیم.