10 «Нӕ! Мах дӕр демӕ цӕуӕм дӕ адӕммӕ».
Басгӕрстай мын мӕ зӕрдӕ, ӕхсӕвыгон мӕ бафӕлвӕрдтай ӕмӕ мӕм ницы ссардтай хӕрамӕй: мӕ хъуыдытӕ нӕ хицӕн кӕнынц мӕ ныхӕстӕй.
Наоми та сын загъта: «Аздӕхут, мӕ къонатӕ; цӕмӕн хъуамӕ ацӕуат мемӕ? Исты ма, мыййаг, сымахӕн мой чи суаид, ахӕм хъӕбултӕ ис мӕ гуыбыны?
Наоми, кӕм царди, уырдыгӕй рацыди йӕ дыууӕ чындзимӕ. Иудеймӕ фӕндагыл
Дунедарӕг уын ахӕм арфӕ ракӕнӕд, ӕмӕ уӕ алчидӕр йӕ ног мойы хӕдзары ӕнцой куыд ссара». Ӕмӕ сын аба кодта, фӕлӕ чындзытӕ ӕрдиаг систой ӕмӕ, кӕугӕйӕ, загътой: