कांकि अम्ही वी पेहले, बेअक्कल, ते आज्ञा ना मनणे आले, ते वहमा मां ढेले आले, ते हर हेक रंगा ची इच्छा ते सोख भोग़णे चे गुलाम हुते, ते बैरबन्दी, ते खार खाणे मां जीन्दगी गुजारते, ते किज़ड़े हुते, ते हेके ङुजे लारे बैर राखते।
कांकि कितनी इसड़ी इन्साने चोप-चाप तम्चे मां घिरती आली, जाये ऐ ङण्ड चे बारे मां शास्त्रा ने पेहले कनु ही भविष्यवाणी करती ङिलती। ये भग़तीहीन छी, ते अम्चे नरीकारा चे अनुग्रह नु लोचपण करने वास्ते पट्टा समझती गेला, ते अम्चे सेर्फ स्वामी प्रभु ईशु मसीह चा इन्कार करी।
पर ओचे मां कुई अपवित्र चीज जा गन्दे काम करने आला, जा कूड़ घड़ने आला, कुई रीति लारे जा ना सग़ी, पर सेर्फ वे लौक जाई नांवे मैमणे ची जीवन ची किताबे मां लिखली आली छी।
पर कायर, ते अविश्वासी, ते घिनौने, ते हत्यारे, ते व्यभिचारी, ते जादू-टूणे करने आले, ते मूर्तिपूजक, ते सारे कूड़ मारणे आला चा हेंस्सा वे झीली मां मिली, जको जाखते ते गन्धक लारे ब़लती रिहे, हा ङुजी मौत छै।”