पतरस ने केहले, “हव्वे, ङिये वे।” जिसे बेले ओ घरे आला, तां ईशु ने ओचे पूछणे कनु पेहले ही ओनु केहले, “हे शमौन, तु का सोची पला? धरती चे राजा जा चुंगी जा कर् काये कनु गिही, आपणे पूता कनु जा पराया कनु।”
ते वे ईं केहती कर ओचे पर दोष लाऊं लाग़ले, “अम्ही ऐनू लौका नु बहकाते, ते रोम चा कैसर राजा नु कर् ङेणा मना करते, ते आपणे आप नु मसीह, राजा केहते हुले सुणले।”
ते ऐचे लारे ही लारे वे घर-घर फिरती कर आलसी हुवणे सिखती जई, ते सेर्फ आलसी कोनी, पर बक-बक करतीया रिही ते नेरा चे कामा मां टांका अड़ावी ते बेफालतु चा बाता ब़ोली।
यूंही हे घराआले, तम्ही वी समझदारी लारे घराआलीया लारे जीवन बितावा। ते असतरीया नु निर्बल चीज जाणती कर वांचा कद्दर करा, हा समझती कर कि अम्ही ङोनी जीवन चे वरदान चे वारिस छिऊं, जाये कनु तम्चीया प्राथना रुकती ना जाओ।