“पवित्र चीज कुत्ता नु ना ङिया, कङी इसड़े ना हो कि पलटती कर तम्हानु फाड़ती नाखो। ते आपणे मोत्ती सूअरा चे सामणे ना नाखा। इसड़े ना हो कि वानु आपणे पग़्ग़ा तले लताड़ती नाखो।
व्यभिचार करने आले, पुरुषगमन करने आले, बन्दा नु बेचणे आले, कूड़ मारणे आले, ते कूड़ी कसम खाणे आले, ते याहनु छोड़ती कर खरे उपदेश चे सारे विरोधीया चे वास्ते ठहराली गेली।
ते ङीवे चे सोज़ले बल्ति कङी वी दुधे मां नी चमकी, ते बीन्द ते बीन्दणी ची अवाज बल्ति कङी वी दुधे मां नी सुणीजी। कांकि दुधे व्यपारी धरती चे प्रधान हुते, ते दुधे जादू-टूणे लारे सारीया जातिया भरमालीया गेलीया हुतीया।
पर ओचे मां कुई अपवित्र चीज जा गन्दे काम करने आला, जा कूड़ घड़ने आला, कुई रीति लारे जा ना सग़ी, पर सेर्फ वे लौक जाई नांवे मैमणे ची जीवन ची किताबे मां लिखली आली छी।
पर कायर, ते अविश्वासी, ते घिनौने, ते हत्यारे, ते व्यभिचारी, ते जादू-टूणे करने आले, ते मूर्तिपूजक, ते सारे कूड़ मारणे आला चा हेंस्सा वे झीली मां मिली, जको जाखते ते गन्धक लारे ब़लती रिहे, हा ङुजी मौत छै।”