जिसे बेले विचे स्वामीया नु हा पता लाग़ला कि अम्ची कमाई ची आस जती रेहली, तां पौलुस ते सीलास नु पकड़ती कर बजारा चे बीच चौका उपर प्रधाना चे गोढु गेहती गेले।
यानिकि सोने, चान्दी, बेशकीमती रतन, मोत्ती, ते मलमल, ते बैंजनी, ते रेशमी, ते किरमिजी ओढ़णी, ते हर-तरीके ची खुश्बुदार लाकड़ी, ते हाथीया चे ङांता लारे हर-तरीके चा बणलीया आलीया चीजा, ते मंहगीया लाकड़ीया, ते पित्तल, ते लोहे, ते संगमरमर चे पत्थरा लारे बणलीया आलीया हर-तरीके चा चीजा।
“हे बेबीलोन शहर! वे सारीया खास चीजा, जाये मां दुधे मन लाग़ले आले हुते, तनु छोड़ती कर गेलीया पती, दुधी सारी सोख-शांति आज़ कोनी। ते ना ही कङी तनु वे मिले।
ते आपणे आपणे ठोङा उपर माटी नाखे, ते रोते हुले ते धाड़-धाड़ करते हुले किहे, “ ‘हाय! हाय! हा बङा शहर जाई सम्पत्ति ची वजह कनु सारे जहाज चलाणे आले धन्नी हुती गेलते ले ङेखा, थोड़ी ही देरी मां उज़ड़ती गेला।’
कांकि ओचे व्यभिचार ची भयानक मदिरा ची वजह सारीया जातिया ढेती गेलीया, ते धरती चे राजा ने विचे लारे व्यभिचार करला, ते धरती चे व्यपारी ओचे सोख-विलास चे बढ़ती ची वजह धनवान हुले।”