कांकि हा अम्चा मल्लयोद्ध, लुहीं ते मांस चे लारे कोनी, पर प्रधाना ते अधिकारीया चे लारे, ते ऐ संसार चे अन्धकारा चे हाकिमा लारे ते ओ दुष्टता ची आत्मिक सैना लारे छै जको आसमाना मां छै।
ते जिसे बेले सातवें स्वर्ग़दूता ने तुरही बजाली, ते स्वर्ग़ा महु इसड़ी तेज अवाज आऊं लाग़ली कि, “हमा जग़त चा राज़ हमा अम्चे प्रभु चा छै, ते ओचे मसीह चा हुती गेला, ते हमेशा तक यानिकि युगानयुग तक राज़ करी।”
ते नरीकारा चा मन्दर जको स्वर्ग़ा मां छै, ओ खोड़ला गेला, ते ओचे मन्दरा मां ओचे वायदे ची सन्दूक ङिसली, ते बिजलीया ते शब्द ते गरजण ते भूकम्प हुले, ते भयानक बङे-बङे ओले ढेले।
ते बल्ति मैं मन्दरा मां कानु ऊंची अवाजी मां वा सात स्वर्ग़दूता नु ईं केहते हुले सुणले कि, “जावा ते नरीकारा चे गुस्से चे सात मुंगर धरती उपर रेड़ती ङिया।”