तां मैं वा छोटी किताब ओ स्वर्ग़दूता चे हाथु गेहती कर खाती गेली। वा माये मुँहा मां मिसरी आलीकर मीठ्ठी तां लाग़ली, पर जिसे बेले मैं विनु खाती गेला ते माये ढिड्डा मां भाह लाग़ु लाग़ती गेली।
बल्ति मैं हेक नेरे स्वर्ग़दूता नु आसमाना चे आधे मां उङरते हुले ङेखले, जाये कनु धरती उपर रेहणे आला ची हर-हेक जाति, ते कोल्ल, ते भाषा, ते लौका नु सुणावणे वास्ते सनातन सुसमाचार हुता।
वे ईं नवें गीत गाऊं लाग़ले, “तु ये किताबे नु गेहणे, ते ऐचीया मोहरा खोलणे चे लायक छी, कांकि तु बलि हुती कर, आपणे लुहींया लारे हर हेक कोल्ल ते भाषा ते लौक ते जाति महु नरीकारा वास्ते लौका नु मोल गेहले।