जिसे बेले ईशु ने ङेखले कि लौक द्रोड़ती कर भीड़ लावी पले, तां ओणे अशुद्ध आत्मा नु ईं केहती कर दड़काले, “हे गूंगी ते बहरी आत्मा, मैं तनु आज्ञा ङिये पला, ऐचे महु निकलती आ, ते ऐचे मां दुबारा कङी घिरयो ना पली।”
ते ओचे पग़्ग़ा चे गोढु, भांसु भिली रेहती, रोती हुली, ओचे पग़्ग़ा नु हींजवा लारे भेंवणे ते आपणे ठोङा चे माला लारे लुंह लाग़ली, ते ओचे पग़्ग़ बार-बार चूपती कर वांचे पर इत्र मसड़ला।
ते वे असतरी ची तरफ घूमती कर ओणे शमौन नु केहले, “का तु ये असतरी नु ङेखी पला? मैं दुधे घरे आला, पर ते माये पग़्ग़ धोवणे वास्ते पाणी कोनी ङिले, पर यिणे माये पग़्ग़ हींजवा लारे भेले, ते आपणे माला लारे लुहले।
बङे क्लेश ते मना चे कष्ट लारे, मैं ब़ोहत सारी हींजवे बाहती-बाहती कर तम्हानु लिखले हुते, ऐवास्ते कोनी कि तम्ही उदास हुवा, पर ऐवास्ते कि तम्ही ओ बङे प्रेम नु जाणती गिहा, जको मनु तम्चे लारे छै।
ऐवास्ते अम्ही सदा तम्चे वास्ते हर ङिओ प्राथना करु वी, कि अम्चा नरीकार तम्हानु ऐ ब़ुलाहट चे योग्य समझो, ते भलाई ची हर हेक इच्छा, ते विश्वास चे हर हेक कामा नु सामर्थ लारे पूरा करो।
हे माये भऊ, तम्चे बारे मां अम्हानु हर समय नरीकारा चा धन्यवाद करना चाही छै, ते ईं ठीक वी छै, ऐवास्ते कि तम्चा विश्वास घणा बढ़ता जाये पला, ते तम्चा सब प्रेम आपस मां घणा ही बढ़ता जाये पला।
तम्हानु पता ही छै कि ओचे बाद जब ओणे वा आशीष दुबारा गेहणी चाह्ली, ओनु नालायक समझले गेले। बल्ति ओणे हींजवे बाहती कर वे आशीष नु गेहणे चाह्ले, पर पश्चयाताप करने चा मौका नी मिड़ला।
ते विश्वास चे कर्ता ते सेद्ध करने आले ईशु ची तरफ तकते रिहुं, जेह्णे ओ आनन्द वास्ते जको ओचे वास्ते पला हुता, लाज़ ची कुई चिन्ता ना करते हुले क्रूस चे ङोख सेहले, ते नरीकारा चे सिंहासन चे सज़्ज़े पासु जती ब़ेहला।