12 ओणे वानु उत्तर ङिला, “एलिय्याह सच्चमां पेहले आती कर सब कोच्छ सुधारी, पर मैं इन्सान चे पूता चे बारे मां ईं कां लिखले पले कि ओ ब़ोहत ङोख चवी, ते तोच्छ गिणला जई।
ओ समय कनु ईशु आपणे चैला नु बावड़ु लाग़ला, “जरुरी छै कि मैं यरुशलेम नु जाये, ते बङके, ते प्रधान याजका, ते शास्त्री मनु ब़ोहत ङोख ङियो ते मारती नाखो, ते तीजे ङिओ जीता हुती जाये।”
मैं इन्साना चा पूत जिसड़े माये वास्ते लिखले गेले, जाये ही पला, पर ओ इन्साना उपर हाय! जाये जरिये मैं इन्साना चा पूत पकड़वाला जई। अगर ओ इन्साना चा जनम ही ना हुवीया, तां ओचे वास्ते भले हुते।”
“ङेखा, अम्ही यरुशलेम नु जऊं पले, ते मैं इन्साना चा पूत प्रधान याजका ते शास्त्रीया चे हाथा मां पकड़वाला जई, ते वे ओनु मारणे चे लायक ठहरावे, ते नेरीया जातिया चे हाथा मां सोंपे।
कांकि ओ आपणे चैला नु शिक्षा ङिये पलता, ओणे वानु केहले, “मैं इन्साना चा पूत, बन्दा चे हाथा मां पकड़वाला जई, ते वे ओनु मारती नाखे। ते ओ मरणे चे तीन ङिहां चे बाद जीता हुती जई।”