12 ईशु ने आपणी आत्मा मां आंह भरती कर केहले, “ऐ समय चे लौक कां चैन्ह सोधी? मैं तम्हानु सच्च किहे पला कि ऐ समय चे लौका नु कुई नेरा चैन्ह नी ङिला जई।”
ऐचे उपर कोच्छ शास्त्रीया ते फरीसिया ने ईशु नु केहले, “हे गुरु, अम्ही दुधे कनु हेक चैन्ह ङेखणा चाहु।”
ऐ युगा चे बुरे ते व्यभिचारी लौक चैन्ह सोधणा चाहवी, पर योना भविष्यवक्ता चा चैन्ह छोड़ती कुई नेरा चैन्ह वानु नी ङिला जई।” ते ईशु वानु छोड़ती कर चाह्ला गेला।
ईशु ने वांचे मना ची कठोरता कनु उदास हुती कर, वानु क्रोध लारे चारो-तरफ ङेखले, ते ओ बन्दे नु केहले, “आपणा हाथ आग़ु बढ़ा।” ओणे बढ़ाला, ते ओचा हाथ ठीक हुती गेला।
ते ओनु वांचे अविश्वास चे उपर अचम्भा हुला, ते ओ चारो-तरफ चे गांवा मां उपदेश करता फिरला।
बल्ति आसमाना सनु ङेखती कर ठाडी हा भरती कर ओनु केहले, “इप्फत्तह!” यानि “खुलती जा!”
बल्ति ओ वानु छोड़ती कर चैला लारे ब़ेड़ी मां ब़ेसती ते झील चे पेले किनारे चाह्ला गेला।
ईं सुणती कर ईशु ने उत्तर ङिला ते वानु केहले, “हे अविश्वासी लौक, मैं कब तक तम्चे लारे रिही? ते कब तक तम्ची सेहता रिही ? ओनु माये गोढु गेहती आवा।”
जिसे बेले ईशु यरुशलेम शहरा चे गोढु आला ते ओनु ङेखती कर रोऊं पड़ती गेला।