7 पर तम्ही जावा, ते ओचे चैला नु ते पतरस नु किहा कि ओ तम्चे कनु पेहले गलील मां जाये पला, जिंवे ओणे तम्हानु केहती ङिले हुते, तम्ही उठी ओनु ङेखा। ”
“पर मैं आपणे जीते हुवणे चे बाद तम्हा कनु पेहले गलील नु जई।”
ओ बेले ईशु ने वानु केहले, “ङरा ना। माये भावां नु जती कर किहा कि गलील नु चाह्ले जाओ, ओठे मनु ङेखे।”
ते जल्दी जावा ते ओचे चैला नु किहा कि ओ मरला आला महु जीता हुती गेला, ते ओ तम्चे कनु पेहले गलील मां जाये पला, तम्ही उठी ओनु ङेखा। मैं तम्हानु केहती ङिले।”
ऐचे उपर सारे चैले ईशु नु छोड़ती कर द्रोड़ती गेले।
ते वे निकलती कर कब्री कनु द्रोड़ती पलीया, कांकि कांपणी ते घब़राहट वांचे उपर आती गेलती।
यां बाता चे बाद ईशु ने आपणे आप नु तिबिरियास झील चे किनारे चैला चे सामणे प्रकट हुला। ते ये रीत लारे प्रकट हुला।
ते वे जको गलील कनु यरुशलेम तक ओचे लारे आले हुते ओ वानु घणा ङिहां तक ङिसता रेहला। ते लौका चे सामणे हमा वे ही ओचे ग़वाह छी।
ते पतरस नु ओचे बाद ब़ारहा प्रेरितां महु बचला आला नु वी ङिसला हुता।
ऐवास्ते ईं ठीक छै कि ओचा अपराध माफ करा, ते तसल्ली ङिया, कङी इसड़े ना हो कि इसड़े इन्सान उदासी मां ब़ुङती जाओ।