21 पतरस नु हा बात याद आली, ते ओणे ओनु केहले, “हे रब्बी, ङेख! ईं अंजीरा चे दरख्त जानु तु श्राप ङिला हुता, सूखती गेले।”
ओ सड़के चे किनारे अंजीरा चे दरख्त ङेखती कर गोढु गेला, ते पाना नु छोड़ती ओचे मां नेरे कहीं ना ङेखती कर ओनु केहले, “हमा कनु दुधे मां बल्ति कङी फल ना लाग़ो।” ते अंजीरा चे दरख्त तुरन्त सूखती गेले।
बजारा मां नमस्कार, ते इन्साना मां ‘रब्बी’ किहवाणे वानु भावे।
पर तम्ही ‘रब्बी,’ ना किहवाजा, कांकि तम्चा हेक ही गुरु छै, ते तम्ही सारे भऊ छिवा।
“बल्ति खब़्ब़े पासे आला नु किही, ‘हे श्रापित लौक, माये सामणे कनु ओ अनन्त जाखते मां चाह्ले जावा, जको शैतान ते ओचे दूता वास्ते तियार करले गेले।
ऐचे बीच ओचे चैला ने ईशु कनु हा बिनती करली, “हे गुरु, कोच्छ खाती गे।”
अगर कुई प्रभु लारे प्रेम ना राखो तां ऊं श्रापित हो। अम्चा प्रभु आणे आला छै।