ओ समय कनु ईशु आपणे चैला नु बावड़ु लाग़ला, “जरुरी छै कि मैं यरुशलेम नु जाये, ते बङके, ते प्रधान याजका, ते शास्त्री मनु ब़ोहत ङोख ङियो ते मारती नाखो, ते तीजे ङिओ जीता हुती जाये।”
बल्ति कईयां ने तां ओचे उपर थूकले, ते कईयां ने ओचे मुँह ढकले ते ओनु मुक्किया मारलीया, ते ओनु किहुं लाग़ले, “भविष्यवाणी कर!” ते पाहरेदारा ने ओनु पकड़ती कर थप्पड़ मारले।
कांकि ओ आपणे चैला नु शिक्षा ङिये पलता, ओणे वानु केहले, “मैं इन्साना चा पूत, बन्दा चे हाथा मां पकड़वाला जई, ते वे ओनु मारती नाखे। ते ओ मरणे चे तीन ङिहां चे बाद जीता हुती जई।”