मैं इन्साना चा पूत, खाता-पीता आला, ते वे किही ‘ङेखा पेटु ते पियक्कड़ बन्दे, ते चुंगी गेहणे आला चा ते पापीया चा मित्र छै।’ पर नरीकारा चा ज्ञान आपणे कामा लारे सच्चा ठहराला गेला।”
शास्त्रीया ते फरीसिया ने ईं ङेखती कर कि ओ तां पापीया ते चुंगी गेहणे आला लारे खाणा खाये ब़ेहला, ओचे चैला नु केहले, “ओ तां चुंगी गेहणे आला लारे ते पापीया लारे खाये पीयें!”