मैं तम्हानु सच्च किहे पला कि जको भिले, वांचे महु कोच्छ इसड़े छी कि जब तक मैं इन्साना चे पूता नु ओचे राज़ मां आते हुले नी ङेखती गिहे, तब तक मौत चा स्वाद कङी नी चाखे।”
“मैं राजा आपणे सज़्ज़े पासे आला नु किही, ‘हे माये ब़ा ची धन्न बन्दी, आवा, ओ राज़ चे अधिकारी हुती जावा, जको संसार चे शुरुआत कनु तम्चे वास्ते तियार करला आला छै।
सारा लौका नु ना बल्कि वां ग़वाह नु जानु नरीकारा ने पेहले कनु चुणती गेले हुते, यानि अम्हानु जेह्णे ओचे मरले आला महु जीते हुवणे चे बाद ओचे लारे खाले पिले।
ते विश्वास चे कर्ता ते सेद्ध करने आले ईशु ची तरफ तकते रिहुं, जेह्णे ओ आनन्द वास्ते जको ओचे वास्ते पला हुता, लाज़ ची कुई चिन्ता ना करते हुले क्रूस चे ङोख सेहले, ते नरीकारा चे सिंहासन चे सज़्ज़े पासु जती ब़ेहला।
ते वे सिंहासन चे सामणे ते चऊं जीते जींया ते प्राचीना चे सामणे हेक इसड़े नवें गीत गावी भिलते, जको हेक लख चवालीस हजार बन्दा चे सिवाय जको धरती कनु मोल गेहती कर छुड़ाली गेली हुती सेर्फ वानु छोड़ती कर नेरे कुई वी ऊं गीत ना सीख सग़ले।
कांकि मैमणे जको सिंहासना चे आधे मां छै वांची ङेखभाल करी, ते जीवन रूपी पाणीया चे सौत्ते चे गोढु गेहती गेले करी, ते नरीकार वांचीया आँखीया महु सारी हींजवे लूहती नाखी।”