जिंवे कि मैं इन्साना चा पूत, ऐवास्ते कोनी आला कि ओची सेवा-टहल करली जाओ, पर ऐवास्ते आला कि आप सेवा-टहल करो, ते ब़ोहता नु छुड़ावणे वास्ते आपणे प्राण ङियो।”
पर जिंवे अपराध ची दशा छै, उसड़ी अनुग्रह चे वरदान ची कोनी, कांकि जिसे बेले हेके इन्साना चे अपराध लारे ब़ोहत लौक मरले, तां नरीकारा चा अनुग्रह ते ओचा जको दान हेके इन्साना चे, यानिकि ईशु मसीह चे अनुग्रह लारे हुले ब़ोहत से लौका उपर जरुर ही बहुतायात लारे हुला।
ते ओचे क्रूसा उपर बेहले आले लुहींया चे जरिये मेल-मिलाप करती कर, सारीया चीजा चा ओचे जरिये लारे आपणे लारे मेल करती गिहो, चाहे वे धरती उपर ची हो चाहे स्वर्ग़ा मां हो।
तां सोचती गिहा कि ओ कितने भारी ङण्ड चा भाग़ी बणी, जेह्णे नरीकारा चे पूता चा अनादर करला ते वाचा चे लुहींया नु जाये जरिये ओ पवित्र ठहराला गेलता, अपवित्र जाणले ते अनुग्रह ची आत्मा चा अपमान करला।
ऐचे बाद मैं नजर करली, ते ङेखा, हर हेक जाति, ते कोल्ल, ते लौक ते भाषा महु हेक इसड़ी बङी भीड़, जानु कुई गेण ना सग़ते। चिट्टी ओढ़णी घाली आले ते आपणे हाथा मां खज्जी चा लड़ीया चले हुले सिंहासना चे सामणे ते मैमणे चे सामणे भिली।