34 “मैं राजा आपणे सज़्ज़े पासे आला नु किही, ‘हे माये ब़ा ची धन्न बन्दी, आवा, ओ राज़ चे अधिकारी हुती जावा, जको संसार चे शुरुआत कनु तम्चे वास्ते तियार करला आला छै।
कि जको वचन भविष्यवक्ता चे जरिये केहला गेलता, ओ पूरा हो, “मैं मिसाल केहणे वास्ते आपणे मुँह खोली ते वा बाता नु जको सृष्टि ची शुरुआत कनु लुकलीया पलतीया वानु किही।”
ते जेह्णे वी घर, जा भावां नु, जा ब़ेहणीया नु, जा ब़ा नु, जा आई नु, जा ब़ाला-ब़च्चा नु, जा खेता नु माये नांवा वास्ते छोड़ती ङिले, ओनु साओ गुणा मिली, ते ओ अनन्त जीवन चा अधिकारी हुवी।
ईशु ने वानु केहले, “तम्ही माया मुंगर तां पीया, पर आपणे सज़्ज़े पासु ते आपणे खब़्ब़े पासु कानु ब़िसाणने माये काम कोनी, पर जाये वास्ते माये ब़ा नरीकारा ची ओर कनु तियार करले गेले, वांचे वास्ते छै।”
“ओचे मालिका ने ओनु केहले, ‘धन्न छी, हे आच्छा ते भरोसेमन्द दास, तु थोड़े मां भरोसेमन्द रेहला, मैं तनु घणीया चीजा चा अधिकारी बणावी। आपणे मालिका ची खुशी मां शामिल हो।’
“ओचे मालिका ने ओनु केहले, ‘धन्न छी, हे आच्छा ते भरोसेमन्द दास, तु थोड़े मां भरोसेमन्द रेहला, मैं तनु घणीया चीजा चा अधिकारी बणावी। आपणे मालिका ची खुशी मां शामिल हो।’
ऐवास्ते जको कुई वी छोटी कनु छोटी आज्ञा नु तरोड़े, ते यूंही लौका नु सिखावे, ओह स्वर्ग़ चे राज़ मां सारा कनु छोटा करला जई, पर जको कुई आज्ञा चा पालन करी, ते वानु सिखावी, ओही स्वर्ग़ा चे राज़ मां महान हुवी।
जब ईशु उठु कनु निकलती कर मार्ग़ा मां जाये पलता, तां हेक बन्दे ओचे सनु द्रोड़ते हुले आले, ते ओचे आग़ु गोङे टेकती कर ओकनु पूछले, “हे उत्तम गुरु, अनन्त जीवन चा अधिकारी हुवणे वास्ते मैं का करे?”
वे खज्जी चा लड़ीया चती कर ओनु मिलणे वास्ते टुरती पले, वे ऊंची अवाजी मां किही पलते, “होशना! धन्न छै ओ जको प्रभु चे नांवा लारे आवे पला ओ जको इस्राएल चा राजा छै!”
“हे ब़ा, मैं चाहवे कि जानु तु मनु ङिले जिठे मैं छै ओठे वे वी माये लारे हो, कि वे माई वा महिमा ङेखो, जको तु मनु ङिली कांकि तु संसारा ची उत्पत्ति चे पेहले माये लारे प्रेम राखला।
पर वे रौल मचाऊं लाग़ती गेले, “गेहली जा! गेहली जा! ओनु क्रूसा उपर चढ़ा!” पिलातुस ने वानु केहले, “का मैं तम्चे राजे नु क्रूसा उपर चढ़ावे?” प्रधान याजका ने उत्तर ङिला, “कैसर नु छोड़ती कर अम्चा कुई नेरा राजा कोनी।”
नरीकारा ने आपणे पूत ईशु नु मरला आला महु जीते करती कर सारा कनु पेहले तम्चे गोढु भेज़ले, कि तम्चे महु हर हेक नु तम्चे गन्दे कामा कनु हटाती कर आशीष ङियो।”
पर जिंवे पवित्रशास्त्रा मां लिखले पले, “जको आंखीया ने नी ङेखली, ते काना ने नी सुणली, ते जको बाता इन्साना चे चेत्त मां कोनी चढ़लीया वे ही छी, जको नरीकारा ने आपणे प्रेम राखणे आला वास्ते तियार करलीया छी।”
का तम्ही ना जाणा, कि अन्यायी लौक नरीकारा चे राज़ चे वारिस नी हुवे? धोक्का ना खावा, ना वेश्यागामी, ना मूर्तिपूजक, ना परअसतरी गामी, ना लुच्चे, ना पुरुषगामी,
जलन, नशा खोरी, असतरीगमन, ते यांचे जिसड़ी नेरी-नेरी कामे वी छिती, यांचे बारे मां मैं तम्हानु पेहले केहती ङिये कि इसड़े-इसड़े काम करने आले नरीकारा चे राज़ चे वारिस ना हो सग़ी
कांकि तम्ही हा जाणा कि इसड़ा कुई वी बन्दे जको व्यभिचारी छै ते अशुद्ध, जा लालच, लालची बन्दे जको मूर्ति पुज़ा करने आले चे बराबर छै, मसीह ते नरीकारा चे राज़ मां ना जा सग़ी,
पर सच्चाई हा छै कि वानु हेक बेहतर देशा ची इच्छा हुती, जको स्वर्ग़ देश छै। ऐवास्ते नरीकार वांचा नरीकार किहवावणे मां ना लज़ावी, कांकि नरीकारा ने ही वांचे वास्ते हेक शहर तियार करला।
पर अम्ही जेह्णे विश्वास करला, ओ विश्राम मां जाणे हुले। जिंवे ओणे केहले, “तब मैं क्रोध मां आती कर कसम खाली कि, ‘वांचे माये विश्राम मां आणे नी हुवी।’ ” नरीकारा ने ईं केहले, जग़त ची उत्पत्ति चे समय ओचे काम पुरे हुती चुकले हुते।
ना तां जग़त ची उत्पत्ति कनु गेहती कर मसीह नु बार-बार ङोख चवणे पड़ी हा। पर हमा युगा चे अन्त मां ओ सारा वास्ते हेको ही बार खौद्द आपणी ही बलि चे जरिये पाप नु मिटाती ङेणे वास्ते प्रकट हुती गेला।
हे माये प्यारे भऊ, सुणा, का नरीकारा ने ऐ संसारा चे कंगाला नु कोनी चुणले कि विश्वासा मां अमीर ते ओ स्वर्ग़ राज़ चे अधिकारी हो जाया वायदा ओणे वांचे लारे करला जको ओचे लारे प्रेम राखे?
तम्ही बुराई चे बदले मां बुराई ना करा। ते ना गालीया चे बदले गालीया काढ़ा, पर ऐचे बदले आशीष ही ङिया। कांकि तम्ही आशीष चे वारिस हुवणे चे वास्ते हकारले गेले।
जको ढौर तु ङेखले, ऊं पेहले तां हुते पर हमा कोनी, ते पताला महु निकलती कर विनाश मां ढी, ते धरती चे रेहणे आले जाई नांवे संसारा ची शुरुआत चे समय कनु जीवन ची किताबे मां लिखली कोनी गेली, ऐ ढौरा ची हा हालत ङेखती कर पेहले हुते ते हमा कोनी ते बल्ति आती जई, अचम्भा करे।