“हे कप्पटी शास्त्री ते फरीसी, तम्चे उपर हाय! तम्ही फूदने, ते सौंफ ते जीरे चा ङसवां हेंस्सा तां ङिया, पर तम्ही व्यवस्था चीया गम्भीर बाता नु यानिकि न्यां, ते दया, ते विश्वास नु छोड़ती ङिले, चाही हुते कि याहनु वी करते रिहा ते वानु वी ना छोड़ा हा।
कांकि खतना कराणे आले आप तां मूसा ची व्यवस्था चा पालन ना करी, पर तम्चा खतना ऐवास्ते करवाणा चाहवी कि तम्ची शरीरिक दशा उपर घमण्ड करो कि वांचे केहणे चे उपर तम्ही खतना करवाला।
“पर तम्हानु थुआतीरा चे बाकि लौका नु जितने ये शिक्षा नु ना मनी ते वां बाता नु जानु शैताना चीया गेहरीया बाता किही ना जाणी, ईं किहे पला कि मैं तम्चे उपर नेरा बोझ नी नाखी।