49 ते ओणे आपणे चैला ची तरफ आपणा हाथ बढ़ाती केहले, “ङेखा, माई आई ते माये भऊ ये छी।
ईं सुणती कर ओणे केहणे आले नु उत्तर ङिला, “कूण छै माई आई ? ते कूण छी माये भऊ?”
कांकि जको कुई माये ब़ा ची जको स्वर्ग़ा मां छै, ओची इच्छा उपर चले, वे ही माये भऊ, ते ब़ेहण, ते माई आई छै।”
ते जल्दी जावा ते ओचे चैला नु किहा कि ओ मरला आला महु जीता हुती गेला, ते ओ तम्चे कनु पेहले गलील मां जाये पला, तम्ही उठी ओनु ङेखा। मैं तम्हानु केहती ङिले।”
ते वांचे उपर जको ओचे आस-पास ब़ेहली हुती, नजर ङेखती कर केहले, “ङेखा, माई आई ते माये भऊ ये छी।
“मैं हेको यांचे वास्ते प्राथना ना करी, पर वांचे वास्ते वी जको वांचे वचना चे जरिये माये उपर विश्वास करे।