ते जिठे-किठी ओ गांवा, शहरा मां जा बस्तीया मां जता, लौक बिमारा नु बजारा मां मेहलती कर ओकनु बिनती करते कि ओ वानु आपणे ओढ़णा चे पांदा नु हाथ लाऊं ङियो। ते जितना ने ओनु हाथ लाला, वे सारे ठीक हुती गेले।
ते ओचे पग़्ग़ा चे गोढु, भांसु भिली रेहती, रोती हुली, ओचे पग़्ग़ा नु हींजवा लारे भेंवणे ते आपणे ठोङा चे माला लारे लुंह लाग़ली, ते ओचे पग़्ग़ बार-बार चूपती कर वांचे पर इत्र मसड़ला।
हेक असतरी हुती जानु ब़ारहा साला कनु लुहीं बेहणे ची बिमारी हुती, ते जको आपणी सारी कमाई वैदा चे भांसु खर्च करती चुकली हुती, तां वी काये हाथा कनु ठीक कोनी हो सग़ली हुती।