40 चैला आपणे गुरु कनु बङा ना हुवी, पर जको कुई सेद्ध हुवी, ओ आपणे गुरु चे समान हुवी।
“हे कप्पटी शास्त्री ते फरीसी तम्चे उपर हाय! तम्ही हेक जणे नु आपणे मत्त मां आणने वास्ते, सारे जल ते थल मां फिरते रिहा, ते जिसे बेले ओ मत्त मां आती जाये तां ओनु आपणे कनु दुगना नर्का आले बणाती ङिया।
“तु आपणे भावां ची आंखी चे कखा नु कां ङेखी, ते आपणी ही आंखी चा खम्बा तनु ना सूझी?
मैं तम्हानु सच्च-सच्च किहे पला, दास आपणे मालिक कनु बङा ना हुवी, ते ना भेज़ला आला, आपणे भेज़णे आले कनु।
जको बात मैं तम्हानु केहली हुती, ‘दास आपणे मालिक कनु बङा ना हुवी,’ विनु याद राखा। अगर वाणे मनु सताले, तां तम्हानु वी सतावे, अगर वाणे माई बात मनली, तां तम्ची वी मने।