बल्ति ओ थोड़ा नेरा उग़ते बधती कर मुँहा चे भराणे ढेला, ते हा प्राथना करली, “हे माया ब़ा, अगर हो सग़े तां हा मुंगर माये कनु टलती जाओ, तां वी जिसड़े मैं चाहवे उसड़े ना, पर जको तु चाहवी उसड़े ही हो।”
फरीसी खड़ा हुती कर आपणे मना मां यूं प्राथना करु लाग़ला, ‘हे नरीकार, मैं दुधा धन्यवाद करे पला, कि मैं नेरा बन्दा आलीकर अन्धेर करने आला, अन्यायी ते व्यभिचारी कोनी, ते ना ऐ चुंगी गेहणे आले चे बराबर छै।
जिसे बेले उठु टुरणे चा समय पूरा हुला तां वे सारे आपणे कुणम्बे समेत अम्हानु शहरा चे ब़ाहरु छोड़ने वास्ते आले ते अम्ही समुन्दर चे किनारे गोङे टेकती कर प्राथना करली।
बल्ति पतरस ने सारा नु ब़ाहर काढ़ती ङिले, ते गोङे टेकती कर प्राथना करली ते मय्यत नु ङेखती कर केहले, “हे तबीता, ऊठ।” बल्ति विणे आपणीया आँख खोलती ङिलीया ते पतरस नु ङेखती कर ऊठती ब़ेहली।